Ο ελληνικός αθλητισμός και ειδικότερα το ποδόσφαιρο θρηνούν την απώλεια του Τάκη Οικονομόπουλου, του θρυλικού τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού και της Εθνικής Ελλάδας, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών. Ο Οικονομόπουλος είχε νοσηλευτεί διασωληνωμένος από την 1η Φεβρουαρίου, μετά από εκτεταμένη εγκεφαλική αιμορραγία.
Μια ζωή ταυτισμένη με το τριφύλλι
Ο Τάκης Οικονομόπουλος αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες στην ιστορία του Παναθηναϊκού, αγωνιζόμενος για 13 συναπτά έτη (1963-1976). Ήταν ο βασικός τερματοφύλακας της ομάδας στην ανεπανάληπτη πορεία μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1971 στο Γουέμπλεϊ, ενώ πανηγύρισε 5 Πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα και 1 Σούπερ Καπ με την πράσινη φανέλα. Σημείωσε επίσης 303 συμμετοχές στην Α’ Εθνική, μια επίδοση που τον κατατάσσει ανάμεσα στους κορυφαίους όλων των εποχών.
Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, το 1979, ανέλαβε προπονητής τερματοφυλάκων του Παναθηναϊκού, μια θέση στην οποία παρέμεινε για 27 χρόνια, συμβάλλοντας στην ανάδειξη σπουδαίων Ελλήνων γκολκίπερ.
Το προσωνύμιο «Πουλί»
Το παρατσούκλι «Πουλί» συνόδευσε τον Οικονομόπουλο σε όλη του την καριέρα, χάρη στα εντυπωσιακά του αντανακλαστικά και τις μοναδικές του εκτινάξεις. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος, νονός του ήταν ο μεγάλος Μίμης Δομάζος, ο οποίος του το έδωσε σε έναν αγώνα απέναντι στην ΑΕΚ το 1965, όταν ο Παναθηναϊκός αγωνιζόταν με μόλις 8 παίκτες και ο Οικονομόπουλος κατάφερε να κρατήσει την εστία του ανέπαφη, εντυπωσιάζοντας με την απόδοσή του.
Το ακατάρριπτο ρεκόρ
Το 1965, ο Οικονομόπουλος πέτυχε ένα από τα πιο εντυπωσιακά ρεκόρ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, διατηρώντας την εστία του ανέπαφη για 1.088 συνεχόμενα αγωνιστικά λεπτά, από τις 17 Ιανουαρίου έως τις 27 Μαΐου, ένα επίτευγμα που παραμένει ακατάρριπτο.
Η καριέρα με την εθνική
Ο Τάκης Οικονομόπουλος φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας 25 φορές από το 1965 έως το 1974, αποτελώντας σταθερή αξία κάτω από τα δοκάρια.
Αντίο σε έναν θρύλο
Ο Παναθηναϊκός, η ΕΠΟ, η Super League και ολόκληρη η ποδοσφαιρική κοινότητα εξέφρασαν τα θερμά τους συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος. Ο Οικονομόπουλος υπήρξε υπόδειγμα αφοσίωσης και ήθους, ενώ η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) τον συμπεριέλαβε στην κορυφαία 11άδα των Ελλήνων ποδοσφαιριστών όλων των εποχών.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του Παναθηναϊκού
«Η οικογένεια του Παναθηναϊκού αποχαιρετά σήμερα με οδύνη τον Τάκη Οικονομόπουλο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών. Ο Τάκης Οικονομόπουλος αφιέρωσε σχεδόν όλη τη ζωή του στον Παναθηναϊκό, αγάπησε τον σύλλογο όσο λίγοι και έγραψε “χρυσές” σελίδες στην ιστορία του Τριφυλλιού.
Με την πράσινη φανέλα αγωνίστηκε επί 13 συναπτά έτη, από το 1963 έως το 1976, σημαδεύοντας κορυφαία χρόνια του συλλόγου μας. Ήταν βασικός τερματοφύλακας του Τριφυλλιού στη μεγαλειώδη πορεία έως τον τελικό του Wembley το 1971, ενώ με τον Παναθηναϊκό πανηγύρισε 5 Πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα και 1 Σούπερ Καπ. Ανήκει στο Top 10 όλων των εποχών σε συμμετοχές, παίζοντας σε 303 αγώνες σε επίπεδο Α’ Εθνικής.
Στον αγαπημένο του Παναθηναϊκού επέστρεψε όταν “κρέμασε” τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του, το 1979, οπότε και ανέλαβε προπονητής τερματοφυλάκων. Στη θέση αυτή διατηρήθηκε επί 27 χρόνια, έως το 2006! Υπό την καθοδήγησή του αναδείχθηκαν κορυφαίοι Έλληνες τερματοφύλακες καθώς υπήρξε ένας μεγάλος δάσκαλος.
Ο Τάκης Οικονομόπουλος δεν ήταν απλά ένας τερματοφύλακας, ήταν ο κορυφαίος Έλληνας τερματοφύλακας, σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) που τον επέλεξε στην κορυφαία 11άδα Ελλήνων ποδοσφαιριστών όλων των εποχών.
Του αποδόθηκε σε αρκετά νεαρή ηλικία το προσωνύμιο “Πουλί”, χάρη στα αντανακλαστικά και τις εκτινάξεις του, με τον ίδιο να αποκαλύπτει ότι… νονός του ήταν ο αείμνηστος Μίμης Δομάζος. Το 1965 ο Τάκης Οικονομόπουλος πέτυχε ένα ακατάρριπτο έως σήμερα ρεκόρ καθώς από τα μέσα Ιανουαρίου έως τα μέσα Μαΐου, για 1.088 αγωνιστικά λεπτά, κράτησε ανέπαφη την εστία του, την εστία του Παναθηναϊκού! Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους οικείους του».
Η απώλεια του Τάκη Οικονομόπουλου αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό, αλλά η κληρονομιά του θα παραμείνει ζωντανή, εμπνέοντας τις επόμενες γενιές. Η οικογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου υποκλίνεται με σεβασμό στη μνήμη του.
