Η ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Οι απέναντι» προβάλλεται στη Ριβιέρα – Πρωταγωνιστούν οι Μπέτυ Λιβανού και Άρης Ρέτσος
Την Τρίτη 22 Ιουλίου 2025, στον κινηματογράφο ΡΙΒΙΕΡΑ, θα προβληθεί η ταινία του 1981 «Οι απέναντι», σε σκηνοθεσία Γιώργου Πανουσόπουλου, με την Μπέτυ Λιβανού και τον Άρη Ρέτσο.
Η προβολή πραγματοποιείται στα πλαίσια του μεγάλου αφιερώματος αυτής της καλοκαιρινής σεζόν με γενικό τίτλο «Μακρύ, καυτό καλοκαίρι», με ελληνικές και διεθνείς ταινίες που έχουν θέμα τους τη συγκεκριμένη περίοδο του έτους.
Θα προλογίσει ο κριτικός κινηματογράφου και καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ «Νύχτες πρεμιέρας», Λουκάς Κατσίκας.
Δείτε το τρέιλερ:
Η ταινία
«Ήταν ένα ανέκδοτο, μια αφήγηση που κράταγε δύο λεπτά. Κάποιος έπαιρνε μάτι απέναντι διαμέρισμα, όπου έμεναν μάνα και κόρη, κι όλοι νόμιζαν ότι τον ενδιαφέρει η κόρη, όμως εκείνος το έκανε για τη μάνα». Έτσι περιγράφει ο Πανουσόπουλος την έμπνευσή του για την ταινία.
Σύμφωνα με τον Κώστα Φέρρη, ο Γιώργος Κούνδουρος ήταν ο αφηγητής του ανεκδότου, στην ίδια παρέα. Ο Πανουσόπουλος δεν ήθελε και πολύ να σκαρώσει ένα σκηνικό και μια ιστορία, με τη συνδρομή των συγγραφέων Πέτρου Τατσόπουλου και Φίλιππου Δρακονταειδή στο σενάριο. Ερχόταν από την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, «Το ταξίδι του μέλιτος», από το 1979. Αυτή τη φορά ο τόπος της δράσης ήταν η καλοκαιρινή Αθήνα του 1981.
Οι «απέναντι» χαρακτήρες ήταν η Μπέτυ Λιβανού (συχνή πρωταγωνίστρια σε ταινίες της εποχής, με μεγάλη καριέρα από τις μέρες του εμπορικού σινεμά, ήδη σύζυγος του Πανουσόπουλου) και ένας πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός, ο 24χρονος Άρης Ρέτσος. Τον Ρέτσο (που πάντως διέθετε κιόλας αξιοζήλευτο βιογραφικό στο θέατρο) τον είχε δει ο Πανουσόπουλος σε κάποια επεισόδια της «Αστροφεγγιάς», σήριαλ της κρατικής τηλεόρασης τότε, τον είχε εντυπωσιάσει ο πειστικός τρόπος που έβηχε (έπαιζε έναν φθισικό νεαρό). Τον γνώρισε μέσω του Διαγόρα Χρονόπουλου, σκηνοθέτη της σειράς. Ο Ρέτσος γύρισε μόλις 5 ταινίες ως το 1986 που αποσύρθηκε από το σινεμά για να ανοιχτεί σε απάτητα θεατρικά/ερευνητικά πεδία, την «Μανία» του Πανουσόπουλου, το «Μπορντέλο» του Κούνδουρου, την «Αναμέτρηση» του Καρυπίδη και την «Φωτογραφία» του Παπατάκη. Εγκατέλειψε το σινεμά στην μεγάλη του ανεβασιά, όντας περιζήτητος από πρακτικά άπαντες τους δημιουργούς του λεγόμενου Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου.
Το «Φάντασμα»
Ο Ρέτσος είναι ο Χάρης, επονομαζόμενος από την παρέα του και «Φάντασμα», ένας μοναχικός, μάλλον ανυπότακτος νέος, που ζει με την αγράμματη μητέρα του και ψωμίζεται από συμμετοχή σε κλοπές μηχανών τις νύχτες. Εμμονικός με την αστρονομία, έχει βρεθεί με ένα τηλεσκόπιο, κλεισμένος στο σπίτι την ημέρα, κυκλοφορεί κυρίως τη νύχτα. Με το «κυάλι» θα προσέξει την Στέλλα, τυπική νοικοκυρά που μένει στην απέναντι πλευρά της λεωφόρου, μεσοαστή με σύζυγο και κόρη, μάλλον νοικοκυρά που ασχολείται με το σπίτι, με τις παρέες επισκεπτών, με τις φίλες της. Είναι θεωρητικά γείτονες, αλλά ουσιαστικά δυο απέναντι κόσμοι. Ο Ρέτσος στο μικρό «πλανητικό» δωμάτιο του στενάχωρου διαμερίσματος (κατά τον Βακαλόπουλο, το ομορφότερο δωμάτιο του ελληνικού σινεμά), με τα παράθυρα καλυμμένα με χαρτόνια για το φως, η Λιβανού στο ακριβό ρετιρέ της μοντέρνας πολυκατοικίας. Ο Ρέτσος μονήρης από άποψη, με το ράδιο συντονισμένο μόνιμα στον «Αμερικάνο» (τον σταθμό της Αμερικανικής Βάσης, τότε, στο Ελληνικό), εμφανώς ταπεινής καταγωγής, η Στέλλα στο ευρύχωρο νεόδμητο ρετιρέ, με σύζυγο, τέκνο, φίλες, επισκέψεις, φαινομενικά κοινωνική… Ή μήπως όχι;
Δύο απέναντι κόσμοι
Ακόμα και ως κάστινγκ, πρόκειται για δυο απέναντι κόσμους. Ο Ρέτσος με το κυάλι παρατηρεί τη Λιβανού, τον Γιώργο Σίσκο (ο σύζυγος), την Έρικα Μπόγιερ (φίλη), την Σοφία Αλιμπέρτη (η κόρη), πρόσωπα του παλιού και σύγχρονου εμπορικού σινεμά. Όμως είναι καλοκαίρι, στην Αθήνα. Σκληρός είναι ο ήλιος την ημέρα, υγρές είναι οι νύχτες, η πόλη δεν είναι απλώς σκηνικό, δεν είναι σύστημα, είναι ντουβάρια και κορμιά και πρόσωπα και βλέμματα που διασταυρώνονται, επιθυμούν και ονειρεύονται, προσγειωμένα στο κυριολεκτικά «πύρινο έδαφος της πραγματικότητας» (κατά Πικιώνη).
Είναι καλοκαίρι στην Αθήνα και οι δυο αντικρυστοί μα τόσο μακρινοί «απέναντι», θα αποφασίσουν να διανύσουν την κυριολεκτική και μεταφορική φαρδιά λεωφόρο που τους χωρίζει, για μια συνάντηση βλεμμάτων, επιθυμιών και σωμάτων, φυσικά εφήμερη, όπως και όλα τα καλοκαιρινά πράγματα, αλλά όχι ανέφικτη πια.
Ο Πανουσόπουλος υπογράφει το απόλυτο φιλμ για το Αθηναϊκό καλοκαίρι κι αγγίζει με το κινηματογραφικό του βλέμμα την πραγματική ζωή, πέρα από διαφημιστικές, ιδεολογικές κι αισθητικές στρεβλώσεις, χαρίζοντάς μας εσαεί μέσα από τις εικόνες του, την «κατάσταση των πραγμάτων» στο διακεκαυμένο άστυ, απολύτως σύγχρονη ακόμα και 40 χρόνια μετά την πρώτη της προβολή.
Πηγή
