Νέα επιστημονική μελέτη αποκαλύπτει ότι τα φάρμακα για την απώλεια βάρους, όπως η σεμαγλουτίδη και η λιραγλουτίδη, ενδέχεται να περιορίζουν σημαντικά και την κατανάλωση αλκοόλ, ακόμη και σε άτομα με υψηλά επίπεδα κατανάλωσης. Οι φαρμακευτικές αυτές αγωγές, που ανήκουν στην κατηγορία των αγωνιστών GLP-1, φαίνεται να επιδρούν όχι μόνο στη μείωση της όρεξης για φαγητό αλλά και στην εξασθένιση της επιθυμίας για ουσίες όπως το αλκοόλ.
Η έρευνα, που δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Diabetes, Obesity and Metabolism, παρακολούθησε 188 παχύσαρκους ασθενείς σε κλινική του Δουβλίνου. Η πλειονότητα ήταν γυναίκες, ενώ το 68% των συμμετεχόντων δήλωσε ότι κατανάλωνε τακτικά πάνω από δέκα ποτά την εβδομάδα πριν την έναρξη της θεραπείας.
Μετά από τέσσερις μήνες αγωγής, οι συμμετέχοντες εμφάνισαν εντυπωσιακή μείωση της κατανάλωσης, από τα 11,3 ποτά την εβδομάδα κατά μέσο όρο στα 4,3 – μείωση σχεδόν 62%. Μάλιστα, όσοι είχαν συστηματική κατανάλωση αλκοόλ εμφάνισαν πτώση κατά 68%, αντίστοιχη με αυτή που παρατηρείται με τη χρήση φαρμάκων όπως η ναλμεφένη, που χρησιμοποιείται για τη διαχείριση της εξάρτησης από το αλκοόλ στην Ευρώπη. Αξιοσημείωτο είναι πως οι ασθενείς ανέφεραν ότι η μείωση ήρθε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Η διαταραχή χρήσης αλκοόλ ευθύνεται για περίπου 2,6 εκατομμύρια θανάτους ετησίως παγκοσμίως – σχεδόν το 5% των συνολικών θανάτων. Παρά τις διαθέσιμες θεραπείες, τα ποσοστά υποτροπής παραμένουν υψηλά, με το 70% των ασθενών να επιστρέφει στην υπερκατανάλωση μέσα σε έναν χρόνο.
Αν και η μελέτη παρουσιάζει ενθαρρυντικά στοιχεία, οι ερευνητές επισημαίνουν περιορισμούς όπως το μικρό μέγεθος του δείγματος και την απουσία ομάδας ελέγχου. Ωστόσο, τα αποτελέσματα συμφωνούν με ευρήματα από πειράματα σε ζώα και με αναφορές ασθενών που υποδεικνύουν ότι οι αγωνιστές GLP-1 μπορούν να μειώσουν την εξάρτηση όχι μόνο από το αλκοόλ, αλλά και από άλλες ουσίες όπως η νικοτίνη, τα οπιοειδή και η κοκαΐνη.
Η παρουσία υποδοχέων GLP-1 στον εγκέφαλο, ιδιαίτερα σε περιοχές που σχετίζονται με το σύστημα επιβράβευσης και τον εθισμό, ενισχύει τη θεωρία ότι τα φάρμακα αυτά έχουν ευρύτερη επίδραση στη συμπεριφορά. Η επίδραση αυτή διερευνάται ήδη σε πολλές κλινικές μελέτες που βρίσκονται σε εξέλιξη.
