Αυτή την εβδομάδα, οι κινηματογράφοι γεμίζουν ξανά ζωή με ταινίες Πρώτης Προβολής. Αυτή η κινηματογραφική εβδομάδα μάλλον δεν θα μείνει αξέχαστη. Οι ταινίες πρώτης προβολής που καταφθάνουν στις αίθουσες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τη μετριότητα. Κι αν αναρωτιέστε αν αξίζει να βγείτε από το σπίτι για μια επίσκεψη στο σινεμά, η απάντηση δυστυχώς γέρνει προς το «μάλλον όχι».
Οι Ταινίες Πρώτης Προβολής
Ο Λογιστής 2 (The Accountant 2)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία: Γκάβιν Ο’ Κόνορ
Πρωταγωνιστούν: Μπεν Άφλεκ, Τζον Μπερνταλ, Τζ. Κ. Σίμονς
Ανάμεσα στις νέες ταινίες πρώτης προβολής, το «Λογιστής 2» έρχεται να συνεχίσει την ιστορία του 2016, με τον Γκάβιν Ο’ Κόνορ ξανά στο τιμόνι και τον Μπεν Άφλεκ να επαναλαμβάνει τον ρόλο του Γουλφ – του αντικοινωνικού ιδιοφυούς λογιστή με την έφεση στη βία.
Εδώ, όμως, το πράγμα αγριεύει. Ο Γουλφ, στριμωγμένος από το FBI, καλεί σε βοήθεια τον αδελφό του (Τζον Μπερνταλ), ο οποίος είναι εξίσου αδίστακτος και… επαγγελματίας στο να σκοτώνει ό,τι βρεθεί μπροστά του. Οπότε αν στον πρώτο «Λογιστή» είχαμε έναν δολοφόνο με μαθηματική ακρίβεια, τώρα έχουμε… δύο. Και μάλιστα, δεν λείπουν ούτε οι σκηνές που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο κυνικό χιούμορ και την ηρωική διάσωση αθώων, λες και όλα αυτά δένουν φυσικά.
Να το πω ξεκάθαρα: όσο και να αγαπά κανείς τον Άφλεκ, όσο καλό κι αν είναι το action, υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο σκοτεινό anti-hero και στον ωμό εξωραϊσμό της βίας. Και ο «Λογιστής 2» τη διασχίζει άκομψα.
To Παρίσι του Σουλεϊμάν (L’histoire de Souleymane)
Παραγωγή: Γαλλία, 2024
Σκηνοθεσία: Μπορίς Λοζίν
Πρωταγωνιστεί ο Αμπού Σαγκαρέ
Το πορτρέτο ενός νεαρού Αφρικανού μετανάστη στο Παρίσι, ο οποίος παλεύει με τις καθημερινές αντιξοότητες και με το όνειρο να περάσει τις «εξετάσεις» της συνέντευξης αίτησης ασύλου. Με άλλα λόγια μιλάμε για μια πραγματική κόλαση σε μια πόλη, όπου επικρατεί ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, η παντελής αδιαφορία για τον οποιονδήποτε – χαρακτηριστικά, δυστυχώς, των καιρών μας.
Αναδεικνύοντας την κοινωνική ασχήμια, η κάμερα του Μπορίς Λοζίν ακολουθεί με πάθος τον Σουλεϊμάν σε αυτό το road movie εντός τειχών της μεγαλούπολης. Ως courier, ο Σουλεϊμάν «οργώνει» καθημερινά το Παρίσι με μόνα του εργαλεία, το ποδήλατο, το κινητό και το μυαλό του. Βρίσκεται, εκ των πραγμάτων, κάθε στιγμή εν αμύνη και τίποτα δεν μπορεί να τον βοηθήσει σε αυτόν τον καθημερινό Γολγοθά.
Σίγουρα το θέμα είναι πολύ δυσάρεστο, όμως ο Λοζίν το χειρίζεται με προσοχή, δεν καταφεύγει στο φτηνό μελόδραμα, παρότι δεν είναι λίγες οι σκηνές που ξαναβλέπουμε πράγματα που έχουν ειπωθεί, που τα έχουμε καταλάβει και που δεν είναι ανάγκη να ξαναδούμε εκτός αν αυτό εξυπηρετεί το γέμισμα του χρόνου – κάτι που μάλλον συμβαίνει.
Καθόλη την διάρκειά της, η ταινία έχει ενέργεια, αλλά απογειώνεται (στην κυριολεξία) στο τελευταίο εικοσάλεπτο, όταν έρχεται η στιγμή της αποκάλυψης του ήρωα στην συνέντευξη (γιατί μέχρι τότε δεν θα έχουμε πάρει ιδιαίτερες πληροφορίες για την περίπτωσή του). Και εκεί, πραγματικά η καρδιά σου σπαράζει χάρη στον ηθοποιό Αμπού Σαγκαρέ που υποδύεται τον Σουλεϊμάν.
Εξαιρετικά ταλαντούχος, ο Σαγκαρέ υπήρξε ανακάλυψη του Λοζίν και της υπεύθυνης κάστινγκ Αλίν Νταλμπίς, στην Αμιέν, καθώς για την εύρεση του σωστού προσώπου «ξεσκόνισαν» την κοινότητα των Γουινέζων στην Γαλλία. Ο Σαγκάρε είχε φτάσει στη Γαλλία επτά χρόνια νωρίτερα, όταν ήταν ακόμα ανήλικος.
Until dawn
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Σάντμπεργκ
Ηθοποιοί: Eλα Ρούμπιν, Μάικλ Τσιμίνο, Οντέσα Αζιόν. Πίτερ Στορμάρε
Είναι τόσο διαστροφικά ανόητο το σενάριο σε αυτό το splatter που το να περιγράψεις και μόνο τι περίπου συμβαίνει στην ταινία, δείχνει απίστευτος κόπος. Κάποια σχέση φαίνεται να έχει η ταινία με την επιστροφή από τον κόσμο των νεκρών και μάλιστα σε καθημερινή βάση και με τα ίδια θύματα που για κάποιο λόγο δεν λένε να πεθάνουν. Κάθε φορά ο θάνατός τους είναι διαφορετικός, όλο και πιο τρομαχτικός, όλο και πιο εντυπωσιακός, όλο και πιο βάρβαρος, όλο και πιο ανούσιος.
Νιώθεις ότι η ταινία έχει κάπως την λογική της «Μέρας της μαρμότας», αλλά στην εντελώς ακατάληπτη, gore και της κακιάς ώρας εκδοχή της. Φυσικά, εδώ δεν υπάρχει καθόλου χιούμορ παρά μόνο τρόμος, τόσο ασυνάρτητα βλακώδης που αν παραμείνεις στην αίθουσα μέχρι το τέλος, θα απορήσεις με τα κουράγια και τις αντοχές σου.
Τα τρυπάνια, οι αξίνες και τα τσεκούρια που καρφώνονται αλλεπάλληλα στους πέντε νεαρούς που αναζητούν την χαμένη φίλη τους στην επαρχία όπου πεθαίνουν… κατ’ επανάληψη, ένιωθα ότι με χτύπησαν κατευθείαν στον εγκέφαλο. Δεν ξέρω αν αυτό το σκουπίδι μπορεί να αφορά τους φανατικούς του είδους, πάντως οι μη, έτσι και μπουν στην αίθουσα το μόνο που θα κάνουν είναι να κλάψουν τα λεφτά τους.
Baby
Παραγωγή: Βραζιλία/ Γαλλία/ Ολλανδία, 2024
Σκηνοθεσία: Μαρτσέλο Γκαετάνο
Ηθοποιοί: Ζοάο Πέδρο Μαριάνο, Ρικάρντο Τεόντορο κ.α.
Ένα ακόμα οδοιπορικό μοναχικού νέου σε μεγαλούπολη, αλλά χωρίς την αξία (και την σημασία) του «Παρισιού του Σουλεϊμάν» είναι το «Baby», όπου δραματουργικός χώρος είναι το Σάο Πάολο της Βραζιλίας στο οποίο περιφέρεται σαν την άδικη κατάρα και χωρίς στον ήλιο μοίρα, ένας ομοφυλόφιλος ο Baby (Ζοάο Πέδρο Μαριάνο). Από εκεί θα ξεκινήσει το «ταξίδι» του, όμως ο σκηνοθέτης δεν φαίνεται να έχει να πει πολλά.
Αυτό που κυρίως τον ενδιαφέρει – και το κάνει καλά – είναι να «στολίσει» την ιστορία (η λέξη ιστορία χρησιμοποιείται χαριστικά) με μια ποικιλία από ευφάνταστες σκηνές διαστροφικών σεξουαλικών δραστηριοτήτων που προσωπικά μας άφησαν αδιάφορους, κυρίως επειδή δεν εξυπηρετούν σε τίποτα την εξέλιξη του όλου θέματος. Όχι ότι κάποιες σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στον Baby και πρόσωπα του περίγυρου του, δεν κινούν (σχετικά) το ενδιαφέρον, όμως αυτό δεν βαστά πολύ, πέρα από το ότι αυτές οι σχέσεις οδηγούν την ταινία στα χωράφια του πολύ μπανάλ μελό.
Η βασική σχέση είναι εκείνη του Baby με τον προαγωγό του (Ρικάρντο Τεόντορο), ο οποίος τον προωθεί, κάνει σεξ μαζί του και συγχρόνως τον εκμεταλλεύεται. Πιο κοινότοπο δηλαδή, και να θες, δεν γίνεται. Σε κάθε περίπτωση, προτεραιότητα του Γκαετάνο είναι να τρυπώσει με την κάμερά του σε βρώμικα διαμερίσματα αναζητώντας σκηνές ανδρικού σεξ.
Οπότε η ταινία, που θυμίζει βραζιλιάνικη σαπουνόπερα μασκαρεμένη σε art house queer cinema, αν σε κάτι εξυπηρετεί είναι ως τουριστικός οδηγός των σημείων στα οποία ένας γκέι, τραβεστί ή τρανς μπορεί να ψωνιστεί στο Σάο Πάολο, να βρει ναρκωτικά, να κάνει επικίνδυνο κλάμπινγκ κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Σε αυτά, είναι πραγματικά… άψογη.
Το βράδυ υποχωρεί
Παραγωγή: Ελλάδα, 2025
Σκηνοθεσία: Τίμων Κουλμάσης
Ξεφεύγοντας από την τυπική βιογραφία και ακολουθώντας την κοινή πορεία του εικαστικού Μέμου Μακρή (1913-1993) και της καλλιτέχνιδος και συζύγου του, Ζιζής Μακρή, αυτό το ντοκιμαντέρ γίνεται ένας παράξενος, ρομαντικός, ενίοτε ονειρικός φόρος τιμής, τόσο στους δυο τους, όσο και στην έννοια της ελευθερίας σε συνάρτηση με την Τέχνη.
Ήρωας της ελληνικής αντίστασης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (και εν συνεχεία αδικημένος στον τόπο του, όπως πολλοί αντιστασιακοί), ο Μακρής γνώρισε την γυναίκα του στο Παρίσι, πριν από την απέλασή του (για πολιτικούς λόγους) και την εγκατάστασή του την Ουγγαρία που του πρόσφερε πολιτικό άσυλο. Ήδη σημαντικός γλύπτης (τα γλυπτά του στο Μαουτχάουζεν προς τιμήν των θυμάτων του Ολοκαυτώματος θεωρούνται σπουδαία) ο Μακρής δεν μπορούσε να δει την τέχνη χωρίς τον άνθρωπο μέσα της, «στην Τέχνη πρέπει να υπάρχει ανθρωπισμός» έλεγε.
Εξάλλου το έργο του ήταν το αποτέλεσμα της εμπειρίας του ως αντιστασιακού («αυτό το πρόβλημα της αντίστασης υπάρχει μέσα μου»). Ο Μακρής έγινε «ο λαϊκός γλύπτης για την Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας και όχι κλασικός εκπρόσωπος του κομμουνισμού», όπως αναφέρει ο Ηλίας Νικολακόπουλος, ένας από τους ελάχιστους ομιλητές στην ταινία, όπου από ελληνικής πλευράς μιλούν επίσης ο σκηνοθέτης Μάνος Ζαχαρίας και ο φιλόσοφος Σάββας Μιχαήλ.
Εικόνες από τις δύσκολες εποχές, στις οποίες έζησε το ζευγάρι και γεγονότα, όπως η εισβολή των σοβιετικών τανκ στην Πράγα το 1968 μαρτυρούν την προδοσία των ιδανικών με την φωνή του Μακρή, από μια παλιά ερασιτεχνική ηχογράφηση, ενίοτε να τις συνοδεύει. Ο Κουλμάσης διαχειρίστηκε το αρχειακό υλικό του κάνοντας μια συναρπαστική μείξη διαφορετικών φορμάτ (ασπρόμαυρο/ έγχρωμο, 16 mm/ Super 88, κόκκινα φίλτρα κ.α.) και «βγάζοντας» μια ποιητική αίσθηση, όπως π.χ. είχε αφήσει το θαυμάσιο «Of time and city» (2008) ένα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ του Τέρενς Ντέιβις για το Λίβερπουλ.
Προβάλλονται επίσης τα κινούμενα σχέδια των Γιαπράκ Μοράλι, Άρι Όστνες και Ράζμους Α.Σίβερτσεν «O Πειρατής Μαυροδόντης και η Κόμισσα του Γκρελ» (Kaptein Sabeltann og Grevinnen av Gral, Νορβηγία, 2025) στα οποία ξεχωρίζει ο Πειρατής του τίτλου, ήρωα παιδικών ιστοριών εδώ και 30 χρόνια στη Νορβηγία.
Στη συγκεκριμένη ιστορία που είναι καινούργια και εμπνευσμένη από θεατρική παράσταση, βασικό ρόλο παίζουν δυο πιτσιρίκια, η Ρέιβεν και ο Πίνκι, που ως λοστρόμοι του πειρατικού πλοίου εκνευρίζουν τον Μαυροδόντη, μέχρι την στιγμή που ο Πίνκι πέφτει θύμα απαγωγής μιας κακιάς βασίλισσας και ο Μαυροδόντης αναλαμβάνει δράση για την σωτηρία του.
Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά με τις φωνές των Βαγγέλη Στρατηγάκου, Μαρίας Χάνου, Πέγκυς Μανωλά, Μάρκου Χαριτόπουλου κ.α.)
Αφιερώματα
Από σήμερα και ως την Τετάρτη 30 Απριλίου στον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ πραγματοποιείται το αφιέρωμα «Φαντάσματα: Ο Αόρατος Κόσμος του Ελληνικού Κινηματογράφου» που διοργανώνει η ΕΣΠΕΚ σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Πρόκειται για μια οπτικοακουστική τελετουργία, όπου πρωταγωνιστεί το ελληνικό σινεμά του φανταστικού 19 μεγάλου μήκους και 5 μικρού μήκους ταινίες, live μουσική, συζητήσεις, μεταμεσονύχτιες προβολές και πάρτι. Ανάμεσα στις ταινίες που θα προβληθούν είναι οι «Τα χρώματα της Ίριδας», «Πρωινή Περίπολος», «Το Κακό», «Ο δράκουλας των Εξαρχείων», «Μάσκα του Διαβόλου», «Κυνηγοί», «Καρκαλού», «Ευρυδίκη ΒΑ2037», «Ιστορία 52», «Αλπεις» και «Winona».
Την Τρίτη 29/4 θα υπάρξει και στρογγυλή τράπεζα με τίτλο «Το ελληνικό σινεμά είναι φανταστικό».
Αρχίζει σήμερα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος το αφιέρωμα «Λάκης Παπαστάθης – Σε Πρώτο Πλάνο», κατά την διάρκεια του οποίου θα προβληθούν και οι τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας του σκηνοθέτη, συγγραφέα και διανοούμενου Λάκη Παπαστάθη: «Τον Καιρό των Ελλήνων», «Θεόφιλος», «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» και «Ταξίδι στη Μυτιλήνη».
Μαζί, μια επιλογή μικρού μήκους του σπουδαίου δημιουργού, επτά επεισόδια από το θρυλικό «Παρασκήνιο» της ΕΡΤ, και ένα επεισόδιο από την σειρά ιστορικών ντοκιμαντέρ «Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα». Το αφιέρωμα της ΤτΕ «συνομιλεί» με την έκθεση «ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΗΣ: Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα» σε επιμέλεια του Γιώργου Σκεύα, που συνεχίζεται έως τις 20 Ιουλίου στο Μουσείο Μπενάκη -Πειραιώς 138, με αφορμή την συμπλήρωση 2 χρόνων από τον θάνατο του (Μάρτιος).
