Το τρίπτυχο της υποκριτικής του φασισμού, εντός μας και εκτός μας.
Από τις τρεις αυτές έννοιες, η πιο φασίζουσα είναι η οικογένεια, διότι στις άλλες δύο μπορεί κανείς να προσδώσει μια αμφισημία πολιτισμού—την ανάγκη, δηλαδή, που έχουν τα μεγάλα σύνολα ανθρώπων, όταν μετατρέπονται σε πλήθος και πληθυσμό, να υποχωρούν έναντι του εγωιστικού γονιδίου για χάρη της αναγκαίας συνύπαρξης. Τα μικρά “εγώ” των μικρών ανθρώπων πρέπει να σιωπήσουν μπροστά στο μεγαλείο μιας ωραίας ιδέας, ώστε να αυξάνονται και να πληθύνονται χωρίς να σκοτώνονται για “ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη”.
Ας δούμε τον όρο “δημοκρατία”, που σημαίνει “το κράτος του Δήμου”—δηλαδή, τη δύναμη του δημόσιου αγαθού, που προϋποθέτει μια κάποια αμοιβαία εκτίμηση του διαφορετικού. Ο πολιτισμός και το λογικό ον γεννιούνται στη θέση του Άλλου, όπως θα έλεγε ο Χέγκελ, και όχι στον καθρέφτη μας, όπου αναπαράγεται η αυτιστική έννοια της αγάπης μέσω της υποκριτικής εντολής του “ουράνιου δικτάτορα”, που ονομάστηκε Θεός, Αλλάχ ή Σελήνη.
Όσο πιο μακριά βρίσκεται η ματιά και η σκέψη του ανθρώπου από το ίδιον, το δικό του, τόσο πιο ευφυής και πολιτισμένος γίνεται. Για του λόγου το αληθές, συνιστώ δύο επικές ταινίες που περιγράφουν τη γέννηση αυτού του πάθους—ενός πάθους που μετατρέπεται σε ανθρωποφαγία, θεοφαγία, πατροκτονία και αιμομιξία: Η Λευκή Κορδέλα του Χάνεκε και Οι Καταραμένοι του Βισκόντι.
Η αρχαιότερη τραγωδία που διασχίζει τα όρια του ανθρώπινου για να γίνει θεϊκή συνοψίζεται στα λόγια της Ιοκάστης προς τον Οιδίποδα:
“Μη χολοσκάς, Οιδίποδα, για τα όσα δεινά έφερες στην πόλη και στον εαυτό σου με την ανίερη πράξη σου, διότι ό,τι έκανες εσύ είναι αυτά που οι κοινοί θνητοί ονειρεύονται κάθε νύχτα στο κρεβάτι τους.”
Έτσι, ο Σοφοκλής δικαιώνει την ανθρώπινη μοίρα, που είναι γεμάτη επιθυμίες για εξουσία, χρήμα και ηδονή. Παρουσιάζει μια προσέγγιση της αγάπης που καμία σχέση δεν έχει με τα ανιδιοτελή και αθώα συναισθήματα, όπως αυτά εμφανίζονται στη χριστιανική μυθολογία. Αυτή η μυθολογία αποκρύπτει την ουσία της σύγκρουσης ανάμεσα στο παράλογο της ζωής και την αναζήτηση της ευτυχίας—δυο έννοιες που είναι “παιδιά της ίδιας γης”, όπως θα έλεγε αργότερα ο Καμύ, ο πατέρας της αναζήτησης του τραγικού νοήματος στην σισύφεια αγωνία του ανθρώπου να βρει νόημα σε μια ζωή που κανείς γεννιέται για να πεθάνει, χωρίς το ενδιάμεσο του Παραδείσου, είτε με θεϊκή είτε με ανθρώπινη ιδιότητα.
Σε εποχές κρίσης, δύο ψυχώσεις βαριάς έντασης εμφανίζονται: η εγωπάθεια του ναρκισσιστικού Εγώ και ο φόβος του θανάτου. Οι πολίτες τρομάζουν από τα φαντάσματα που οι ίδιοι κατασκευάζουν μέσα στη σπηλιά όπου γεννήθηκαν και δεν τόλμησαν ποτέ να εγκαταλείψουν. Από εκεί προέρχεται και η εντοιχισμένη δυστυχία μιας σχέσης ανάγκης που ονομάζεται γάμος, συμβίωση, “χτίζω τούβλα και κεραμίδια για να στεγάσω την ανασφάλειά μου”. Και μέσα σε αυτό το “μικρό μεγαλείο αυτάρκειας”, τα χαρούμενα παιδιά θυσιάζονται στον βωμό της εμμονής πως “όσο πιο κοντά, τόσο πιο καλά”—ενώ, συνήθως, το “καλά” είναι ανυπόφορα βαρετό και ξενέρωτο. Ο έρωτας είναι ο μέγας απών και αντικαθίσταται από αμήχανες και βάρβαρες συζητήσεις, όπου η μόνη συγκολλητική ουσία είναι η ανουσία, όχι η συνουσία.
“Συνωμοσία σημαίνει συνουσία,” έλεγε κάποτε ο ποιητής των ονείρων και των οραμάτων. Σήμερα, όμως, οι ποιητές σιώπησαν και στη θέση τους έμειναν όσοι θεωρούν την πιο αμαρτωλή και αφύσικη πράξη του ανθρώπου ως τη μοναδική πηγή αισιοδοξίας: την πρωτόγονη επιθυμία να γεννήσουν και να γεννηθούν, να υπάρχουν χωρίς να υπάρχουν—αφού, ίσως, δεν υπήρξαν ποτέ.
Από το απλοϊκό επιχείρημα του φασίστα, ανόητου βουλευτή που λέει σε μια γυναίκα “πήγαινε, κάνε παιδί” έως το “είμαι γυναίκα, νοικοκυρά και του οίκου μου κυρά”, η απόσταση είναι ελάχιστη —αν όχι ανύπαρκτη. Αυτή είναι η φυσική τάξη, όπως την αντιλήφθηκε ο Μεσαίωνας: η χειρότερη μορφή υποταγής των φύλων, όπου η γυναίκα αποδέχεται και θεωρεί δίκαιη τη θέση της στο σπίτι ως μάνα, ερωμένη και κυρά. Εκεί καταξιώνεται και ιεροποιείται μέσω της αναπαραγωγής, που παραπέμπει στη ζωική μας φύση—όσο κι αν οι θρησκείες πληγώνονται από την ομολογία πως είμαστε απόγονοι των πρωτευόντων, όχι των θεών ή των θεανθρώπων.
Σε εποχές σκοταδισμού—στις οποίες ο Μεσαίωνας θα έμοιαζε “Κοκκινοσκουφίτσα” μπροστά τους —οι γελοίες ιδέες μαζί με τα αυγά του φιδιού ξετσίπωτα πια προβάλλουν στην σημερινή εποχή όπου παπάδες και νοικοκυρές κτυπούν τις κατσαρόλες στο δρόμο για να τρομάξουν τις ιδέες των ανθρώπων για μια καλύτερη άποψη για τη ζωή όπου το μαύρο και το άσπρο θα έχει τουλάχιστον και το γκρίζο ή έστω ένα φεγγαράκι που μπορεί να είναι και πράσινο και όχι μόνο ασημί .
Ένας δασκαλάκος από το πουθενά μια υστερική δασκάλα της ηθικής και μια νοικοκυρά κινούν και παν να κάνουν πόλεμο στο μακρινό το Ιράν έλεγε ο ποιητής μας κάποτε.
Ξεχνώντας πως το Ιράν και ότι συμβολίζει με τις μαντήλες και τους αγιατολλαδες δεν είναι πια μακρινό αλλά πολύ κοντινό κατοικεί πλέον δίπλα μας όχι όμως στη γειτονιά των ονείρων αλλά ανάμεσα στις κατσαρόλες και τις συνταγές μαγειρικής που κατακλύζουν τις πρωινές ειδήσεις χωρίς ειδήσεις .
Η τριάδα αυτή είναι ανίκητη γιατί προβάλλει ως ηθικά όχι τα Νικομάχεια αλλά τα ανήθικα δικά της άπλυτα βρακιά που τα βαφτίζει μεταξωτά και μυρωδάτα για αδέξιους κόλους .
Και επιδέξιους κόλπους μιας θηλυκότητας που υποτάσσεται στις ορέξεις ενός αρσενικού με βροντερή φωνή με έναν φαλλό μαραζωμένο και ηττημένο μέσα στην εντοιχισμένη δυστυχία της οικογενειακής θαλπωρής που δεν ευτυχεί ούτε να δυστυχεί μέσα στην ησυχία του επιταφίου θρήνου που κοιμίζει τις τελευταίες αναλαμπές σκέψης που δε τόλμησε ποτέ να επισκεφτεί αφού η σκέψη είναι κατάρα και θλίψη όταν την αφήσει να κατοικήσει εντός του μήπως δει το εκτός του του κόσμου αυτού του μικρού και του μεγάλου.
Στους αρχετυπικούς αυτούς εγκεφάλους της ανοησίας και της άγνοιας για τον ντετερμινισμό της κοινωνικής εξέλιξης θα συνιστούσα να ξαναδιαβάσουν την ιστορία του ολοκαυτώματος όπως την περιγράφει ο πρίμο Λεβι μήπως και υποψιάσουν τον ανυποψίαστο εγκέφαλο τους για το πού μπορούν να οδηγήσουν οι απλοϊκές σκέψεις την φυσική αλλά και κοινωνική εξέλιξη .
Αν βάλουν στολές στις μαθητικές παρελάσεις ένα είναι βέβαιο πως θα διεγείρουν το Φαντασιακό του αρσενικού για περισσότερους βιασμούς και γυναικοκτονίες και επειδή πιστεύω πως ως αγράμματοι που είναι δεν θα ανοίξουν Κανένα βιβλίο για να καταλάβουν τη αμαρτία του νου και της σάρκας ας δουν φτηνές πορνό ταινίες όπου πρωταγωνιστές είναι πάντα καλόγριες και αστυνομικοί γιατί απλά η απαγόρευση είναι η ηρωίνη της επιθυμίας .
Ο εγκέφαλος έχει εκατομμύρια υποδοχείς μορφίνης για να αντέχει την αλήθεια της ζωής και οι απαγορεύσεις είναι οι ουσίες που τους διεγείρουν .
Το πνεύμα είναι ιερό και ανήκει στο θεό αλλά η σάρκα αμαρτωλή και ανήκει στον άνθρωπο έλεγε ο Προεξάρχων των αποστολών. Ο Άγιος Παύλος και πιο παλιά ο Μωυσής έγραψε τις δέκα εντολές για τους θνητούς που απολαμβάνουν να τις παραβιάζουν όλες μα όλες μηδέ μιας εξαιρουμένης ..
Εμπρός Ξανά για ηρωικές επελάσεις μήπως και χάσουμε κανένα ακόμα οικόπεδο όπως αυτό της μαρτυρικής νήσου με τα χρυσοπράσινα φύλλα χωρίς τα φύλα .
Για να μην αμαρτάνουν οι προστάτες της ηθικής της τάξης και της αιώνιας γαλήνης όπου οι γυναίκες θα ναι δούλες και κυρές ντυμένες μόνο με το φύλλο συκης να πλένουν πιάτα στη κουζίνα με λίγο ιδρώτα στο λαιμό Σάββατο απόγευμα μόνο όμως όπως θ γράφε και ο δικός μας ποιητής…..
