Στις σκοτεινότερες και αμαυρότερες γωνιές του ανθρωπίνου υποσυνειδήτου ελλοχεύουν κάποια, μάλλον, ατυχή ψυχικά γνωρίσματα, όπως η απληστία, ο έντονος ρατσισμός, η δειλία αλλά και η απόλυτη βαρβαρότητα.
Το αυτό συμβαίνει και με τα κράτη και τις αυτοκρατορίες, οι οποίες έχουν το αναλογούν μερίδιό τους στο μυστικό της ντροπής, το οποίο, όταν αποκαλύπτεται, παρουσιάζει τέτοια απεχθή γεγονότα, όπως την καταστροφή της Μήλου (από τους Αθηναίους), την τύφλωση των Βουλγάρων (από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), τη δολοφονία των Ιρλανδών ιερέων, γυναικών και παιδιών στο Ουέξφορντ και την Ντροΐντα (από τους Άγγλους), τη σφαγή του Αμριτσάρ (από τους Βρετανούς), τη γενοκτονία Αρμενίων και Ελλήνων (από την Οθωμανική Αυτοκρατορία), τη γενοκτονία των Ινδιάνων της Αμερικής και τη σφαγή του Μάι Λάι (από τις ΗΠΑ), την εκτέλεση αόπλων Πολωνών αιχμαλώτων (από τους Σοβιετικούς), τη γενοκτονία αθιγγάνων και Εβραίων (από τους Γερμανούς), τον βομβαρδισμό της Δρέσδης (τα πρωινά από τους Βρετανούς και τα βράδια από τους Αμερικανούς), τη γενοκτονία των Σέρβων (στην Κροατία), τη γενοκτονία των Καμποτζιανών (στην Καμπότζη) και το μακελειό των Παλαιστινίων στη Σατάχ, τη Σαμπρίλα και αλλού (από τους Ισραηλινούς).
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Όλα αυτά δεν είναι παρά μερικά από τα στοιχεία που μαρτυρούν τη σκοτεινή πλευρά της συμπεριφοράς του Ανθρώπου προς τον Άνθρωπο και το πόσο βαθύτατα απολίτιστο είδος εξακολουθούμε να είμαστε, παρά τα όποια κομψά ρούχα ενδεχομένως φοράμε, τα σύγχρονα γκατζετάκια που ενδέχεται να χρησιμοποιούμε και τις έξυπνες θεωρίες που προβάλλουμε. Όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή, δεν είμαστε παρά ζώα ντυμένα. Η «πολιτισμένη» τεχνολογία μας είχε ως αποτέλεσμα να σκοτώνουμε με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία απ’ ό,τι παλαιότερα: στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σκοτώθηκαν μόλις δέκα εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ ο αριθμός αυτός πενταπλασιάστηκε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιπλέον, οι περισσότεροι των νεκρών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήσαν άμαχοι εν αντιθέσει προς τον Α΄.
Φρικαλεότητες σαν κι αυτές είναι ο εφιάλτης του υπό εξαφάνιση είδους των επαγγελματιών διπλωματών καριέρας, οι οποίοι επί των ημερών μας ασκούν πολύ λιγότερη επιρροή απ’ όσο στο παρελθόν, δεδομένης της «εξελίξεως» των επικοινωνιών, της αυξήσεως της ισχύος των πολυεθνικών εταιρειών και της συνεπακόλουθης τάσεως προς αναζήτηση ιδιοτελών πολιτικών που εξουσιάζουν τους εκπαιδευμένους διοικητικούς. Ο πρεσβευτής του σήμερα ελάχιστα διαφέρει από έναν απλό θιασώτη κοκτέιλ πάρτι, ο οποίος δεν κάνει τίποτε άλλο από το να στέλνει στην πατρίδα του αναφορές (που συνήθως μπαίνουν κατ’ ευθείαν στο συρτάρι) ή να βοηθά μυστικά τη συγκάλυψη κατασκόπων. Ουδείς μπορεί να διανοηθεί τον νυν Βρετανό Πρεσβευτή να τεμαχίζει και να κλέβει αρχαιότητες (αν και οι Αμερικανοί έχουν μετά βεβαιότητος οικειοποιηθεί από το Ιράκ τεράστιες ποσότητες αρχαίων ευρημάτων). Η ιστορία πάντοτε επαναλαμβάνεται.
Πριν από διακόσια χρόνια, οι πρεσβευτές είχαν αληθινή εξουσία στα χέρια τους, της οποίας ορισμένες φορές έκαναν κατάχρηση. Τέτοια ήταν και η περίπτωση του Τόμας Μπρους, Εβδόμου Κόμητος του Έλγιν και Ενδέκατου Κόμητος του Κίνκαρντιν, ο οποίος μεταξύ άλλων υπηρέτησε και ως πρεσβευτής της Βρετανίας στην Υψηλή Πύλη. Το ότι η αφαίρεση των γλυπτών του Παρθενώνα ήταν αφενός παράνομη και αφετέρου ενδεικτική χυδαίου πολιτισμικού χουλιγκανισμού έχει ήδη πολλάκις αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας από ακαδημαϊκούς και άλλους και δεν αποτελεί σκοπό του ανά χείρας συντόμου άρθρου να επαναλάβει τα αυτονόητα. Αυτό το οποίο θα επιχειρήσουμε, είναι να αναλύσουμε τα αίτια της νοοτροπίας που έχει επιτρέψει σε αυτόν ακριβώς τον χουλιγκανισμό να εξακολουθεί επιμόνως και αμετανοήτως επί πάνω από διακόσια χρόνια, παρά τις αποφάσεις της ΟΥΝΕΣΚΟ και δηλώσεις, όπως λ.χ. αυτές του Αμερικανού Προέδρου Κλίντον (όταν ήταν Πρόεδρος) και του Νηλ Κίννοκ (όταν ήταν αρχηγός του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος).
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Ο περί ου ο λόγος κύριος Μπρους, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, πρέπει να ήταν μυστήριος τύπος και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε -όσον αφορά στη βεβήλωση του Παρθενώνα- να έπρεπε να αποκαλείται κύριος Βρούτος (υπό την έννοια του βάρβαρος, απολίτιστος, κτηνώδης). Είναι η επιτομή εκείνου του ιδιαίτερου τύπου Σκωτσέζου, ο οποίος πρόδωσε την ανεξαρτησία της Σκωτίας, μόλις μερικές δεκαετίες από την επανάσταση του Πρίγκιπα Καρόλου Εδουάρδου Στιούαρτ (του Καλού Πρίγκιπα Τσάρλυ, όπως είναι γνωστός στους Βρετανούς) με στόχο να αποτινάξει η Σκωτία τον αγγλικό ζυγό. Αλλά με φίλους σαν τον Μπρους, η Σκωτία δεν χρειαζόταν εχθρούς· ούτε και η Ελλάδα.
Πέραν του ότι δεν ήταν παρά ένας απλός φιλάργυρος και οσφυοκάμπτης κόλακας χωρίς το παραμικρό ίχνος αισθητικής, ο Μπρους ήταν περισσότερο Άγγλος παρά Σκωτσέζος στην ιμπεριαλιστική του νοοτροπία. Τα κόκκαλα του Ρόμπερτ Μπρους (βλ. Braveheart) θα πρέπει μάλλον να έτριζαν…
Αυτά, λοιπόν, ως προς τη γνωστή πράξη πολιτιστικής απρέπειας, την οποία διέπραξε ένας συμφεροντολόγος τυχοδιώκτης σε μια περίοδο, που η διεφθαρμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε ήδη αρχίσει να πνέει τα λοίσθια, κυρίως χάριν της Ναπολεοντείου Γαλλίας. Όμως, το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: για ποιον λόγο η μία Βρετανική κυβέρνηση μετά την άλλη αρνείται με τόση παράλογη επιμονή την επιστροφή των γλυπτών (η έκφραση «μάρμαρα» είναι μία μάλλον χονδροειδής περιγραφή μερικών από τα πλέον λαμπρά έργα τέχνης που δημιουργήθηκαν ποτέ, για να διακοσμήσουν κτίριο), παρά τις πολυάριθμες δηλώσεις εξεχόντων πολιτικών, διεθνών οργανισμών και τα αποτελέσματα πολλαπλών δημοσκοπήσεων;
Ο πρώτος λόγος είναι απλούστατα το ότι η Βρετανία στερείται κουλτούρας ή μνημείων τα οποία θα ήσαν έστω κατ’ ελάχιστον συγκρίσιμα προς τις ζωφόρους του Παρθενώνα. Όσο περισσότερο εμμένει η Βρετανία στην κατοχή αυτών των παρανόμως αποκτηθέντων έργων τέχνης τόσο προφανέστερο γίνεται ότι η Βρετανία (αν και στην πραγματικότητα εδώ μιλάμε για Αγγλική νοοτροπία) είναι άκρως επιδέξια στη διακίνηση κλοπιμαίων.
Πέραν των γλυπτών, εξαρτώμενα από τη Βρετανία εδάφη, όπως οι νήσοι Κέϋμαν, η Βερμούδα και το Γιβραλτάρ, καθώς και περιοχές του Βρετανικού Στέμματος, όπως το Τζέρσεϋ και η Νήσος του Μαν, είναι ιδανικές για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Η μόνη διαφορά είναι ότι, στην περίπτωση του Βρετανικού Μουσείου, η διακίνηση κλοπιμαίων αγαθών είναι κραυγαλέα και αλαζονική, πιθανώς ενδεικτική του φθόνου της Βρετανίας για το γεγονός ότι αδυνατεί να παράγει εξ ίσου λαμπρά καλλιτεχνήματα με την Ελλάδα. Καθ’ εαυτό το Βρετανικό Μουσείο, φυσικά, δεν είναι παρά ένα απλό μουσείο έργων τέχνης, τα οποία του προμήθευσε η Βρετανική Αυτοκρατορία και θα έπρεπε μάλλον να λέγεται «Βρετανικό Αποικιακό Μουσείο», εφ’ όσον ελάχιστα έργα τέχνης του Μουσείου είναι αμιγώς Βρετανικά. Βεβαίως, τα περισσότερα εξ αυτών δεν προέρχονται από την ίδια τη Βρετανική Αυτοκρατορία, αλλά αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια περιόδων συγχύσεως και χαλαρής διακυβερνήσεως από την Ελλάδα, την Αίγυπτο, τη Συρία και το Ιράν όπου το μπαξίσι είχε μεγάλη πέραση. Παρόμοια περίπτωση είναι και τα «Ελγίνεια».
Η Βρετανική Αυτοκρατορία,, ως γνωστόν, έχει πλέον μετατραπεί σε Κοινοπολιτεία με την προσθήκη ορισμένων νομικώς αμφισβητήσιμων στρατιωτικών οχυρών σημείων, όπως η νήσος Ντιέγκο Γκαρσία, οι νήσοι Μαλβίνας (τα Φώκλαντς), η Κύπρος και το Γιβραλτάρ. Το Ντιέγκο Γκαρσία παραχωρήθηκε έναντι ενοικίου στους Αμερικανούς, ενώ οι σκουρόχρωμοι Βρετανοί υπήκοοί του απελάθηκαν και τα ζώα τους θανατώθηκαν με αέρια από τους Βρετανούς, προκειμένου να αντικατασταθούν από το αμερικανικό αμυντικό κατεστημένο και το χρήμα του. Οι λευκοί Βρετανοί υπήκοοι των νήσων Μαλβίνας (των Φώκλαντς) στάθηκαν πιο τυχεροί από τους ομολόγους τους του Ντιέγκο Γκαρσία: το Πολεμικό Ναυτικό της Θάτσερ διέσχισε ολόκληρο τον Ατλαντικό για να τους σώσει. Χωρίς τη βοήθεια του Αμερικανικού Πενταγώνου, θα ήταν αδύνατον για τη Βρετανία να ανακτήσει τα νησιά -μπορούσε όμως να βαυκαλίζεται με την ψευδαίσθηση ότι ήταν ακόμη υπερδύναμη. Ίσως αυτή ακριβώς η ψευδαίσθηση να αποτελεί μέρος του ψυχολογικού προβλήματος: η Βρετανία απλώς δεν μπορεί να χωνέψει το ότι δεν είναι πλέον η Μεγάλη Βρετανία. Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό μιας τεράστιας ανασφάλειας, η οποία εκφράζεται με πράξεις μετα-ιμπεριαλιστικής νεκρικής ακαμψίας, όπως με την παρακράτηση των γλυπτών του Παρθενώνα. Κατά κάποιον τρόπο φαίνεται ότι, παρακρατώντας τα γλυπτά, η Βρετανία νιώθει ισχυρότερη απ’ όσο πράγματι είναι. Η συμπεριφορά αυτή αντικατοπτρίζεται και στο γεγονός ότι η Βρετανία δεν έχει πλέον δική της εξωτερική πολιτική, όπως είχε δηλώσει ο Ντεγκώλ: απλώς στηρίζεται στις πλάτες των ΗΠΑ, όπως είχε δηλώσει ο Έντουαρντ Χηθ. Η Βρετανία δεν είναι παρά ένα υποχείριο των ΗΠΑ, κυρίως σε στρατιωτικά θέματα. Όμως, όσον αφορά στα κλοπιμαία, μπορεί ακόμη να προσποιείται τη θαρραλέα, όπως υπήρξε επί Τσώρτσιλ, εφ’ όσον ουδείς πρόκειται να της κηρύξει τον πόλεμο, για να τα πάρει πίσω. Τρέφει την ψευδαίσθηση ότι είναι καλό για την εν γένει εικόνα της να αρνείται πεισματικά την επιστροφή των γλυπτών.
Εάν χρειάζονται αποδείξεις -παρά τις χαζοχαρούμενα αυτάρεσκες διαμαρτυρίες ξεπουλημένων δήθεν-ακαδημαϊκών τόσο στη Βρετανία όσο και στην Ελλάδα- ως προς το ότι η Βρετανική πολιτική είναι στην ουσία αντίθετη προς τα ελληνικά συμφέροντα από την εποχή της δημιουργίας της σύγχρονης Ελλάδος, ο ελγινισμός αυτός το αποδεικνύει περίτρανα. Διότι, με εξαίρεση κάποιες φευγαλέες αναλαμπές και ελάχιστα άτομα όπως ο Κάννιγκ, η μόνη βοήθεια που δέχθηκε ποτέ η Ελλάδα προήλθε από ιδιώτες, όπως ο Λόρδος Βύρων, ή προσωπικότητες που είχαν την τόλμη να αντιταχθούν στην επίσημη βρετανική πολιτική, όπως ο Ναύαρχος Κόδριγκτων. Η νίκη του τελευταίου επί του τουρκο-αιγυπτιακού στόλου εκνεύρισε τον υπουργό Εξωτερικών, Ουέλλιγκτων, σε τέτοιο βαθμό ώστε να την χαρακτηρίσει «ατυχές γεγονός». Κι αυτό διότι η βρετανική κυβέρνηση ουδέποτε επιθυμούσε να δει μιαν ανεξάρτητη Ελλάδα. Αναγκάσθηκε να υποχωρήσει εξαιτίας της Ρωσίας, η οποία (βάσει συνθήκης) διατηρούσε το δικαίωμα να παρέμβει μονομερώς προς βοήθεια της Ελλάδος. Επομένως, η Βρετανία αναγκάσθηκε να βοηθήσει, προκειμένου να διατηρήσει τα δικαιώματά της στη «μοιρασιά της πίτας», και φοβούμενη ότι η Ρωσία θα κατέληγε να είναι η μόνη προστάτιδα της Ελλάδος και, ως εκ τούτου, θα αποδυνάμωνε τους Οθωμανούς φίλους της Βρετανίας.
Η Υπόθεση Ντον Πασίφικο είναι ένα ακόμη παράδειγμα, στο οποίο μάλιστα η Βρετανία απείλησε την Ελλάδα με τα πολεμικά της πλοία -όταν κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κριμαίας, η Βρετανία με τους Γάλλους (τότε κολαούζους της) προέβη σε ναυτικό αποκλεισμό του Πειραιά. Το 1916, η Βρετανία και η Γαλλία επενέβησαν ακόμη και στρατιωτικώς στα της Ελλάδος, απωθούμενες από τις βασιλικές δυνάμεις, και κατόπιν αντεκδικήθηκαν, υποστηρίζοντας τον αμφιλεγόμενο Βενιζέλο, ο οποίος ήταν υπέρ του πολέμου, με αποτέλεσμα εκείνος να σύρει την Ελλάδα σε έναν πόλεμου που κατέληξε στην τραγική καταστροφή του 1922.
Ο επόμενος πόλεμος αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα της περιφρονητικής στάσεως της Βρετανίας. Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα στάθηκε μόνη στο πλευρό της Βρετανίας επί αρκετούς μήνες και παρά τις αντίξοες προοπτικές, η βοήθεια που απέστειλε η τελευταία ήταν μηδαμινή και οι Βρετανοί ουσιαστικώς απέφυγαν να συγκρουσθούν μετωπικώς με τους Γερμανούς, προκαλώντας σύγχυση στους Έλληνες αγωνιστών, οι οποίοι είχαν ήδη διακριθεί για την ανδρεία τους κατά των Ιταλών εισβολέων.
Ο Ελληνικός Εμφύλιος αποτελεί μία ακόμη χειρότερη ιστορία: έχοντας υποστηρίξει την ισχυρότερη αντιστασιακή οργάνωση, τον ΕΛΑΣ, η Βρετανία στράφηκε εναντίον της και τελικώς στήριξε εκείνες τις ελληνικές δυνάμεις που είχαν υποστηρίξει τους Γερμανούς κατακτητές, πυροδοτώντας έτσι έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο. Η στάση αυτή εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Βρετανίας, αφού χρησιμοποίησε τον «αντικομουνιστικό» εμφύλιο πόλεμο ως πρόφαση για να εμμείνει –με ελγινιστικό τρόπο- στα υφαρπακτικά της συμφέροντα στην Κύπρο. Έκτοτε, το Κυπριακό αποτελεί απόδειξη μιας συνεχιζόμενης βρετανικής πολιτικής, η οποία είναι αντίθετη προς τα ελληνικά συμφέροντα.
Το 1955, η Βρετανία συνήργησε μυστικώς με την Τουρκία κατά της Ελλάδος, εμπλέκοντας παρανόμως την Τουρκία στην Κυπριακή εξίσωση, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πολύ καλά ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα: η καταστροφή ελληνικών περιουσιών και εκκλησιών στην Τουρκία, ο επακόλουθος διωγμός δώδεκα χιλιάδων Ελλήνων υπηκόων και ο ξεριζωμός άλλων εξήντα χιλιάδων Τούρκων υπηκόων ελληνικής καταγωγής και ορθοδόξου θρησκεύματος. Σήμερα απομένουν λιγότεροι από δύο χιλιάδες.
Και ο λόγος που έγιναν όλα αυτά ήταν απλώς για να μπορέσουν οι θαρραλέοι Βρετανοί να διατηρήσουν για λίγο ακόμη την κατοχή τους στην Κύπρο, όπως ακριβώς θαρραλέα εξακολουθούν να εμμένουν στην παρακράτηση των κλοπιμαίων γλυπτών. Αν εστιάσει, δε, κανείς σε πρόσφατα γεγονότα, η παρακάτω αναφορά στρατηγικής εκθέσεως του Φόρεϊν Όφις συνοψίζει την αλήθεια για τον ελγινισμό και την μετα-ιμπεριαλιστική νεκρική ακαμψία της Βρετανίας: «Στην τελική ανάλυση, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η Τουρκία πρέπει να θεωρείται ως περισσότερο σημαντική για τα Δυτικά στρατηγικά συμφέρονται απ’ όσο η Ελλάδα και ότι, εάν πρέπει να διακινδυνεύσουμε κάτι, αυτό θα πρέπει να είναι μάλλον η ένταση των σχέσεων της Δύσεως με την Ελλάδα παρά με την Τουρκία».
Στο σημείο αυτό θα πρέπει μάλλον να αρχίσουμε να οδηγούμαστε στο τελικό μας συμπέρασμα: Με δεδομένο το ιστορικό της συγκεκαλυμμένης εχθρότητας της Βρετανίας προς την Ελλάδα από ιδρύσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους, ουδόλως θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η Βρετανία εμμένει στην κατοχή των κλοπιμαίων, ακόμη και προβάλλοντας δολίως τον ισχυρισμό ότι αδυνατεί να κάνει το παραμικρό, δεδομένου ότι η κυβέρνηση πούλησε τα γλυπτά στο μουσείο –ακόμη και αυτό, όμως, έχει αποδειχθεί ότι έγινε με λάθος τρόπο. Αλλά η Βρετανία, ακριβώς, όπως αρνείται το άνοιγμα του περίεργου φακέλου για το Ιράκ, καθώς και τα ψεύδη της για τα όπλα μαζικής καταστροφής, πάνω στα οποία βάσισε την απόφασή της να ακολουθήσει τις ΗΠΑ σε μία παράνομη μονόπλευρη επίθεση, με τον ίδιο τρόπο συνεχίζει να παρακρατεί τα κλοπιμαία.
Η Βρετανική διπλωματία, από τη δική της πλευρά, είναι απίθανο να επιτύχει κάτι, ακόμα και αν κάποιοι τολμηροί διπλωμάτες είχαν το σθένος να υψώσουν το ανάστημά τους -που δεν το έχουν. Φαίνεται ότι ενδιαφέρονται περισσότερο λ.χ. για την προβολή της ομοφυλοφιλίας στο εξωτερικό ως τη νέα μορφή πολιτιστικών σχέσεων της χώρας τους. Ο Πολωνός Συνήγορος του Πολίτη επί θεμάτων πολιτικών δικαιωμάτων διαμαρτυρήθηκε για το γεγονός ότι ο Πρέσβης κ. Τόντ κατεχράσθη της εξουσίας του, προωθώντας βιβλίο με τίτλο «Οδηγός του Ηνωμένου Βασιλείου για Λεσβιακά, Ομοφυλόφιλα, Αμφισεξουαλικά και Τρανσεξουαλικά Άτομα (ΛΟΑΤ) και τα Δικαιώματά τους». Αντί συγγνώμης για την απρεπή αυτή μορφή μεροληπτικής ασυναρτησίας (οι ετεροφυλόφιλοι, δηλαδή, στερούνται δικαιωμάτων;), το Φόρεϊν Όφις απάντησε με στόμφο ότι «η πολιτική του είναι να προωθεί τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ στο εξωτερικό».
Επομένως αυτές είναι οι νέες αξίες της Βρετανίας που πρέπει να προωθούνται και να προβάλλονται. Το 2008, ο Πρέσβης στη Βαρσοβία ύψωσε τη «σημαία του ουρανίου τόξου» (η οποία, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι το σύμβολο των ΛΟΑΤ) δίπλα στη Βρετανική σημαία. Είναι κρίμα που η Βρετανική διπλωματική φιλοκαλία φαίνεται να επικεντρώνεται στην πασίγνωστη βρετανική φοβία για τις φυσιολογικές σεξουαλικές σχέσεις, παρά στην ομορφιά των αρχαίων γλυπτών, τα οποία αναμένουν να επιστραφούν στους νομίμους κατόχους τους.
Όλα αυτά θα μπορούσαν ίσως να μας βάλουν στον πειρασμό να αναρωτηθούμε γιατί ο Βρετανός Πρέσβης στην Ελλάδα, κ. Ντέηβιντ Λάντσμαν δεν μιμήθηκε τον ομόλογό του κ Τόντ. Μήπως συμφωνεί ότι η Βρετανία δεν θα έπρεπε να προωθεί τα ΛΟΑΤ στην Ελλάδα, κάτι που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως απείθεια προς τα πολιτικά αφεντικά του στο Λονδίνο; Ή μήπως υπάρχουν πιο διακριτικοί τρόποι προωθήσεως των ΛΟΑΤ στην Ελλάδα -ενδεχομένως μέσω άρθρων ενδοτικών και συκοφαντικών Ελλήνων δημοσιογράφων, τα ονόματα των οποίων φιγουράρουν στη λίστα της Πρεσβείας;
Σε κάθε περίπτωση, ίσως η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να το πάρει απόφαση και να κάνει μια σωστή εκστρατεία, προκειμένου να αναγκάσει τους πλιατσικολόγους να επιστρέψουν τα κλοπιμαία. Θα μπορούσε να αρχίσει, υψώνοντας μία σημαία δίπλα στην ελληνική στις πρεσβείες της, η οποία να απεικονίζει αιματοβαμμένο ένα από τα ωραιότερα κλοπιμαία αγάλματα, με φόντο τον Παρθενώνα. Είναι καιρός πια η Βρετανία να κλείσει το θέμα με τα γλυπτά του Παρθενώνα και να αποκαταστήσει αυτή την απρόκλητη βλάβη κατά της Ελλάδος.
Μετάφραση: Σωτήριος Λυσίκατος
Επιμέλεια: Θοδωρής Μπουχέλος
