Σπυριδωνία Κρανιώτη
Με μια πλούσια καλλιτεχνική πορεία τόσο στο θεατρικό σανίδι όσο και στην τηλεόραση, ο Δημήτρης Φραγκιόγλου δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο ταλαντούχος ηθοποιός βρίσκεται αυτή την περίοδο στο επίκεντρο της θεατρικής σκηνής, καθώς πρωταγωνιστεί σε δύο παραστάσεις. Πρόκειται για το Killing Godot του Νίκολας Καζάν σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή, που θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Τόπος Αλλού, από τις 14 Νοεμβρίου αλλά και στο έργο Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία του Θεάτρου Σταθμός, σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου, όπου οι παραστάσεις ολοκληρώνονται στις 9 Νοεμβρίου.
«Η πορεία μου έχει μπόλικα λάθη. Ωστόσο τα λάθη μου είναι η προίκα μου. Χωρίς αυτά δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα» αναφέρει ο γνωστός ηθοποιός στη Ζούγκλα με αφορμή την παράσταση του Killing Godot στην οποία ενσαρκώνει τον ΧΟΥ – έναν ηθοποιό που ερμηνεύει τον ίδιο ρόλο 70 χρόνια. Ο αξιόλογος καλλιτέχνης σχετικά με το έργο του Νίκολας Καζάν εξήγησε ότι τον κέρδισε η ευφυής διαχείριση της αγωνίας, της ελπίδας και της ματαιότητας της ανθρώπινης αναμονής, με μια λιτή, μεστή και χιουμοριστική γραφή που ανασύρει μνήμες από το Περιμένοντας τον Γκοντό. Ακόμη αποκαλύπτει τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική του πορεία καθώς και ποια θεωρεί την πιο σημαντική στιγμή του καλλιτεχνικά.
Δημήτρης Φραγκιόγλου
Τι σας γοήτευσε στο έργο «Killing Godot» του Νίκολας Καζάν;
Το Killing Godot έχει όλα τα στοιχεία που μπορεί να γοητεύσουν τόσο τον ηθοποιό όσο και τον θεατή που θα το παρακολουθήσει. Και αυτό οφείλεται στη λιτότητα, τη μεστότητα αλλά και στο χιούμορ με το οποίο ο Νίκολας Καζάν διαχειρίζεται το θέμα του αλλά και τους ήρωές του. Ο Καζάν μοιάζει να παίρνει τη σκυτάλη από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» και τον Μπέκετ αλλά δεν προσπαθεί ούτε να τον μιμηθεί ούτε να τον διορθώσει. Παίζει με την έννοια του «περιμένοντας» και του τι σημαίνει ζω «περιμένοντας». Ο Καζάν μέσα από τους δύο ήρωες του μας μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου, για την ελπίδα που δεν σβήνει, αλλά και για τη ματαιότητα της ίδιας της αναμονής. Και όλα αυτά με πολύ απλό και άμεσο τρόπο. Θέλει μεγάλη μαστοριά να μπορείς να μιλήσεις-γράψεις για τόσο μεγάλα θέματα απλά.
Πάνος Σκουρολιάκος – Δημήτρης Φραγκιόγλου
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας στην παράσταση. Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο και τι σας συγκινεί σε αυτόν;
Υποδύομαι τον ΧΟΥ – έναν ηθοποιό που ερμηνεύει τον ίδιο ρόλο 70 χρόνια. 70 χρόνια δεν έχει φύγει ποτέ από τη σκηνή. Έχει γεράσει, έχει κουραστεί, αλλά συνεχίζει να «περιμένει». Αναρωτιέται ξανά και ξανά αν αξίζει να περιμένει κάτι που ίσως δεν έρθει ποτέ. Η ζωή του έχει γίνει κυριολεκτικά ένα με το θέατρο. Του είναι αδύνατον να διαχωρίσει την ζωή από το θέατρο. 70 χρόνια τώρα ζει «περιμένοντας». Έχει παγιδευτεί. Είναι κάτι πολύ τρομακτικό όταν το σκεφθείς. Είναι δύσκολο να μην συγκινηθείς παρακολουθώντας όλη αυτή την «απελπισμένη προσδοκία» που τον ταλανίζει. Ο ήρωας που υποδύομαι βασανίζεται αναζητώντας απαντήσεις. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι τόσο απλό να καταφέρεις να μεταφέρεις στον θεατή την υπαρξιακή αγωνία που βιώνει ο ΧΟΥ.
Χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος το έργο του Μπέκετ (Περιμένοντας τον Γκοντό) για να παρακολουθήσει την παράσταση;
Όχι, δεν χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος το «Περιμένοντας τον Γκοντό» για να παρακολουθήσει την παράστασή μας. Ούτε χρειάζεται να είναι γνώστης εν γένει των έργων του Μπέκετ. Το Killing Godot δεν είναι μόνο για όσους γνωρίζουν και αγαπούν τον Μπέκετ. Είναι για όλους. Γιατί μιλάει για τον άνθρωπο που προσπαθεί, που αντέχει, που ζει με την αγωνία αλλά και με την ανάγκη να δώσει ένα νόημα στη διαδρομή του. Μπορεί να είναι σκοτεινό, αλλά έχει και χιούμορ, έχει και συγκίνηση, έχει κι αυτή τη δύναμη του θεάτρου να μας καθρεφτίζει την ίδια μας τη ζωή.
Υπάρχει κάποια φράση του έργου που σας συγκινεί ιδιαίτερα;
«… η ζωή μας εδώ και εβδομήντα χρόνια είναι ένα περιμένοντας. Που μπορεί να είναι ένα τίποτα. Καταλαβαίνεις;»
Δημήτρης Φραγκιόγλου – Πάνος Σκουρολιάκος
Ποια η εμπειρία σας από την περίοδο των προβών καθώς και από τη συνεργασία σας με τον Νίκο Καμτσή και τον Πάνο Σκουρολιάκο;
Οι πρόβες ως γνωστόν είναι μια επίπονη διαδικασία. Στις πρόβες χτίζεται το οικοδόμημα που λέγεται παράσταση. Στις πρόβες μπαίνουν οι βάσεις. Με τον Νίκο Καμτσή έχω δουλέψει άλλες τρεις φορές. Υπάρχει λοιπόν μια δοκιμασμένη επικοινωνία ανάμεσά μας. Εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον και αυτό κάνει τη διαδικασία της πρόβας πιο εύκολη και πιο ουσιαστική. Με τον Πάνο Σκουρολιάκο παρόλο ότι συνεργαζόμαστε για πρώτη φορά ωστόσο ταιριάξαμε αμέσως από την πρώτη ανάγνωση.
Ξεχωρίζετε κάποια από τις δουλειές και τις συνεργασίες σας;
Μια πολύ καλή στιγμή μου θεωρώ ότι ήταν ο μονόλογος Η Μυστική Ζωή του Γουόλτερ Μίττυ του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που παρουσιάστηκε με αφορμή τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννηση του συγγραφέα, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου. Τον μονόλογο, μου τον πρότεινε η Κατερίνα Καμπανέλλη, η κόρη του συγγραφέα. Ο μονόλογος αυτός που γράφτηκε το 1956, παρουσιάστηκε μια και μοναδική φορά από τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Με την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου που τον σκηνοθέτησε γνωριζόμασταν πολλά χρόνια αλλά δεν είχε τύχει να συνεργαστούμε. Ωστόσο έχουμε κοινές απόψεις για το θέατρο και την προσέγγιση των κειμένων. Για μένα ήταν η ιδανική συνεργασία.
Υπάρχει κάποια αστεία στιγμή που ανακαλείτε από την καλλιτεχνική σας πορεία;
Πριν μερικά χρόνια παρουσίασα έναν μονόλογο το «Οι 100 Ρόλοι που δεν πρόλαβα να παίξω». Ο ήρωας που υποδυόμουν διέκοπτε την παράσταση γιατί κατά την γνώμη του δεν εξελισσόταν όπως θα έπρεπε. Ήμουν πολύ πειστικός και προκαλούσα αμηχανία στους θεατές. Αυτό ήταν και το ζητούμενο. Σε κάποια λοιπόν από τις παραστάσεις ένας θεατής σηκώθηκε και προσφέρθηκε να με κεράσει ένα ουίσκι στο μπαρ του θεάτρου μέχρι να είμαι σε θέση να επανέλθω στη σκηνή και να συνεχίσω την παράσταση.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Πιστεύω ότι έχω ωριμάσει ως ηθοποιός οπότε έχω το δικαίωμα να ονειρεύομαι μεγάλους ρόλους. Αλλά κυρίως ονειρεύομαι όμορφες συνεργασίες που θα με πάνε πιο μπροστά ως ηθοποιό. Γιατί οι μεγάλοι ρόλοι είναι κενό γράμμα, δεν έχουν καμιά σημασία, αν δεν υπάρχουν τα εχέγγυα ότι η παραγωγή μιας παράστασης θα οδηγηθεί στη σωστή κατεύθυνση.
Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, θα αλλάζατε κάτι από τη μέχρι τώρα πορεία σας;
Η πορεία μου έχει μπόλικα λάθη. Ωστόσο τα λάθη μου είναι η προίκα μου. Χωρίς αυτά δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα.
Συμμετέχετε στην παράσταση «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία». Πείτε μας λίγα λόγια για αυτή τη συνεργασία σας
Είναι μια συνεργασία που την χάρηκα πολύ. Η πρόταση μου έγινε από τον Μάνο Καρατζογιάννη που έχει και την καλλιτεχνική επιμέλεια του θεάτρου Σταθμός. Με τον Μάνο γνωριζόμαστε. Είχαμε παίξει μαζί παλιότερα στο Εθνικό. Αλλά με τους υπόλοιπους ηθοποιούς δεν είχα δουλέψει ξανά οπότε είχα μια αγωνία αν θα ταίριαζα μαζί τους. Τελικά όλα πήγαν πολύ καλά. Αποτέλεσμα μια πολύ καλή συνεργασία και μια πολύ καλή παράσταση.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας εκτός σκηνής σε κάποιον που θα ενδιαφερόταν να σας γνωρίσει; Τι σας αρέσει να κάνετε όταν δεν εργάζεστε;
Μου αρέσει να μένω στο σπίτι, με τα βιβλία μου, τις μουσικές μου. Μου αρέσει να μαγειρεύω. Έχω ένα μικρό κύκλο πιστών φίλων που τα γούστα μας ταιριάζουν. Θα μπορούσα να πω ότι είμαι ένας βαρετός τύπος.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Συζητάω κάτι για το τέλος της άνοιξης. Αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα για να πω περισσότερα.
Info:
Σκηνοθεσία-Σκηνικό: Νίκος Καμτσής
Φωτογραφίες-promo video: Toposarte
Ερμηνεία: Πάνος Σκουρολιάκος, Δημήτρης Φραγκιόγλου. Μαζί τους η performer Ναταλί Φλουρή.
Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ – Κεντρική Σκηνή (Κεφαλληνίας 17 Αθήνα 210 8656004
Πρεμιέρα: Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2025
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 20.30μμ
