Η μουσικός θυμάται πώς έμαθε τη μουσική του Διονύση Σαββόπουλου από τη μητέρα της, αλλά και πώς έπαιξε μουσική μαζί του επί σκηνής
Με συγκίνηση και βαθιές μνήμες από την παιδική της ηλικία, που τη σημάδεψε μουσικά η δημιουργία του Διονύση Σαββόπουλου, η Πέννυ Μπαλτατζή αποχαιρετά με συγκίνηση τον σπουδαίο καλλιτέχνη.
Όπως γράφει, της είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετήσει τον άνθρωπο αυτό, αφού «είμαι βαθιά εκεί.. Στη θάλασσα του. Εκείνη τη μικρή».
Η μουσικός αναφέρει πως από όταν γεννήθηκε, η μητέρα της τη «γαλούχησε» – γράφει η ίδια – με τις νότες και τους στίχους του Σαββόπουλου, που τους ταύτιζε με το δικό της περιβάλλον, τους φίλους και την προσωπική της εμπειρία, αφού όπως γράφει η Πέννυ Μπαλτατζή «Βλέπεις έκανε και εκείνη φυλακή γιατί είχε παρέες αριστερών που έβαζαν βόμβες στη χούντα…».
Η ίδια αφηγείται και πώς έφτασε να βρεθεί επί σκηνής με τον Διονύση Σαββόπουλο: «Κι όταν πια μεγάλωσα κ με κάλεσε να συνεργαστούμε ,να βρεθώ δίπλα του με την τόση γενναιοδωρία του δεν πίστευα… Μαμά είδες; πρόλαβες να με δεις να τραγουδώ δίπλα στον αγαπημένο σου…».
«Αγκαλιά με τη μουσική σου προχωράμε Κε Διονύση. Έμπνευση κ φάρος είσαι και θα είσαι. Ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει να είναι. Ορφάνεψα νιώθω… Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στους αγαπημένους του ανθρώπους», γράφει στον αποχαιρετισμό της η Πέννυ Μπαλτατζή και καταλήγει: «Διάλεξα αυτή τη φωτογραφία που είναι απ τις πιο πρόσφατες για να δείτε τη σπίθα στα μάτια… Αυτού του παιδιού που 18 χρονών έφυγε απ το σπίτι για να γραψει ιστορία».
Η ανάρτηση της Πέννυς Μπαλτατζή για τον Διονύση Σαββόπουλο
Με δυσκολία ανεβάζω αυτήν την ανάρτηση…
Με δυσκολία γιατί είμαι βαθιά εκεί..
Στη θάλασσα του.
Εκείνη τη μικρή.
Βλέπεις από γεννησιμιού μου η μάνα μου με γαλούχησε με τις νότες κ τους στίχους του.
Η μάνα μου που μου λέγε :δεν καταλαβαίνω όλα όσα λέει στο φορτηγό αλλά πολύ μ αρέσουν όσα γράφει κ τραγουδά.
Κι όταν μικρό κορίτσι βούρκωνα μ αυτό το τραγούδι εκείνη μου λέγε πόσο πολύ χαίρεται που έχω το ίδιο αγαπημένο τραγούδι με τον καλύτερο της φίλο το Λάμπρο.
Και μετά ξεκίναγε με τις ιστορίες από τη φυλακή κ την εξορία…
Βλέπεις έκανε και εκείνη φυλακή γιατί είχε παρέες αριστερών που έβαζαν βόμβες στη χούντα…
Και μετά τα κλάματα για τον παναγουλη που έφυγε έτσι…
Και ξανά στο Σαββόπουλο.
Και μετά ο Μπάλος…
Ο καραγκιοζης ,και ξανά η θάλασσα.
Κι όταν πια μεγάλωσα κ με κάλεσε να συνεργαστούμε ,να βρεθώ δίπλα του με την τόση γενναιοδωρία του δεν πίστευα …
Μαμά είδες; πρόλαβες να με δεις να τραγουδώ δίπλα στον αγαπημένο σου…
Και δε θα ξεχάσω…
Εκείνο το βράδυ που μπήκα μέσα στο καμαρίνι να του πω καλησπέρα φορώντας ένα παλτό ψαροκόκαλο της θείας μου (πάντα χαιρετούσα όλους όσοι παίζαμε παρέα ) και μου λέει ,αφού με κοίταξε από πάνω ως κάτω ) :τι κομψότις !!!
Με αυτό τον τόσο έντονα γλαφυρό κ γεμάτο νόημα λόγο του.
Αγκαλιά με τη μουσική σου προχωράμε Κε Διονύση.
Έμπνευση κ φάρος είσαι και θα είσαι.
Ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει να είναι.
Ορφάνεψα νιώθω….
Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στους αγαπημένους του ανθρώπους.
Διάλεξα αυτή τη φωτογραφία που είναι απ τις πιο πρόσφατες για να δείτε τη σπίθα στα μάτια ….
Αυτού του παιδιού που 18 χρονών έφυγε απ το σπίτι για να γραψει ιστορία.
Πηγή
