ΟΧΙ: Το μόριο-επίρρημα που μισούμε όταν μάς απευθύνεται, διότι κλονίζει το «Εγώ» μας.
ΟΧΙ: Το μόριο-επίρρημα που αγαπάμε να απευθύνουμε, διότι κλονίζει το αντίπαλο «Εγώ».
…
Το «Όχι» -όπως και το «ΝΑΙ»- έχουν αναρίθμητες εφαρμογές στη Ζωή,
όμως όταν μιλάμε για γεγονότα που σημαδεύουν την Ιστορία,
το «ΟΧΙ» εκπροσωπεί τη Γενναιότητα και το «Ναι» εκπροσωπεί τη Δειλία.
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η Γενναιότητα και η Δειλία είναι πολύπτυχες έννοιες,
τίθενται αυτομάτως προς συνυπολογιστική αντιστοίχιση
η Αλήθεια, η Υπερηφάνεια, η Ανιδιοτέλεια, η Αυταπάρνηση
και το Ψέμα, η Χαμέρπεια, η Ιδιοτέλεια, ο Οπορτουνισμός.
Η «28η Οκτωβρίου» αποτελεί «Εθνική Εορτή»
επειδή πριν από 85 χρόνια -ήτοι, το 1940, επί δικτατορίας Ιωάννη Μεταξά-
η Πατρίδα μας αρνήθηκε να υποκύψει στο «Ιταλικό Τελεσίγραφο»
που εκόμιζε ο πρέσβης Εμανουέλε Γκράτσι.
Όμως, τι ακριβώς γιορτάζουμε σήμερα;
Η Μνήμη -συχνά, έως πολύ συχνά, έως σχεδόν πάντοτε-
μετατρέπεται σε «Ωραιοποίηση» παρ’ ότι αναφέρεται σε συμβάντα άλλων ωρών
και φτάνει να γίνεται «Εξιδανίκευση»
παρ’ ότι αναφέρεται σε συμβάντα που σκιάζονται από «μαύρες σελίδες».
Έτσι,
αντί η Μνήμη να επιτελεί το ιερό έργο που ορίζει ο πυρήνας της
και να λειτουργεί ως «Αφύπνιση»,
καταλήγει να εκπίπτει σε «Υπνωτικό» που καθαγιάζει τις χαίνουσες γαγγραινώδεις παθογένειες.
Κατόπιν τούτων, τι ακριβώς γιορτάζουμε σήμερα ως Έθνος;
Μήπως γιορτάζουμε τις ψευδαισθήσεις μας;
Μήπως γιορτάζουμε τις κρίσεις-παρακρούσεις τού (δήθεν) μεγαλείου μας;
Μία ημέρα γενναίου και ένδοξου «ΟΧΙ»
-όσο κι αν θέλουμε να τυρβάζουμε περί τού αντιθέτου-
ΔΕΝ δύναται να καλύψει τις 364 μέρες δειλών και άδοξων «Ναι».
Ο περιβόητος οπλαρχηγός τού ’21, ο Νενέκος,
έγινε συνώνυμος με την Προδοσία και με τον Δωσιλογισμό,
οι «Νενέκοι» διασκευάζονται τώρα πια σε «Ναιναίκοι»
και αντανακλούν στο έπακρο τη Νεοελληνική Υποτέλεια.
Η Μνήμη -αντί να είναι Αφύπνιση και Διδαχή- καταντά ένα βολικό πανηγυράκι,
ο Διονύσιος Σολωμός περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια το δυστοπικό φαινόμενο
στο λυρικό έπος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» που ενεπνεύσθη το 1823.
Οι δύο πρώτες στροφές, οι πιο διάσημες από τις συνολικώς 158, είναι ο Εθνικός Ύμνος μας,
όμως η πέμπτη στροφή αποτελεί τη διαχρονική «Εθνική Προφητεία»:
Δυστυχής.
Παρηγορία
μόνη σού έμενε να λες,
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις.
«Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς.» είναι η Νεοελλάδα,
η «28η» και η «25η» -καθεμία ξεχωριστά-
είναι η Ημέρα που τα βάζει με τις έτερες 364 μέρες,
είναι η Ημέρα που προσπαθεί με απόγνωση να καλύψει την Καθημερινότητα.
Μακιγιάζ. Κακόγουστο Μακιγιάζ. Απελπισμένο Μακιγιάζ. Μάσκα.
Μία κοινωνία-μασκαράς. Μία μασκοφορούσα κοινωνία. Όπως τότε…
…
Το «ΟΧΙ» ήταν η μία «Πλευρά τής Ιστορίας» σε εκείνα τα χρόνια,
το «ΟΧΙ» δεν απετελούσε την αρμόζουσα καθολικότητα,
η έτερη «Πλευρά τής Ιστορίας» αποφεύγεται επιμελώς
διότι δεν εξυπηρετεί τον Λαϊκισμό που εσαεί μετέρχονται τα απανταχού «Εθνικά Αφηγήματα».
Ναι, όσο κι αν δεν μάς αρέσει,
η σκληρή αλήθεια είναι ότι στην Κατοχή υπήρξαν και πολλά «Ναι»,
τα οποία ξεστομίζονταν από κάθε λογής μασκοφορεμένα πρόσωπα.
Μαυραγορίτες. Γερολαδάδες. Ταγματασφαλίτες. Χίτες. Γερμανοτσολιάδες. ΔΩΣΙΛΟΓΟΙ.
…
Ας δούμε αυτά που αρνούμαστε να δούμε…
Τίτλος: «Οι Δωσίλογοι»
Υπότιτλος: Ένοπλη, πολιτική και οικονομική συνεργασία στα χρόνια της Κατοχής
Εκδόσεις: «Αλεξάνδρεια», 2023
Συγγραφέας-Ερευνητής: Μενέλαος Χαραλαμπίδης
Περιγραφή Περιεχομένου (κείμενο τού εκδοτικού οίκου):
Στο βιβλίο αυτό παρακολουθούμε
την πολιτική, οικονομική και ένοπλη συνεργασία με τον Κατακτητή,
όπως εκδηλώθηκε στον νομό Αττικής.
Μέσα από τη μελέτη αρχείων που για πρώτη φορά δημοσιοποιούνται,
περιγράφεται η δράση αυτών που συνεργάστηκαν,
εξετάζονται οι λόγοι και οι μηχανισμοί ανάπτυξης του φαινομένου της συνεργασίας,
καθώς και οι πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που ευνόησαν την εμφάνισή της.
Οι πολιτικές που ακολούθησαν οι τρεις ελληνικές κατοχικές κυβερνήσεις,
ο ρόλος εμπόρων, βιομηχάνων, πολιτικών μηχανικών και άλλων
στις οικονομικές συναλλαγές με τους κατακτητές,
η δράση της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, των Ταγμάτων Ασφαλείας,
των Ελλήνων πρακτόρων των Ες-Ες και άλλων,
που συγκρότησαν το ένοπλο σκέλος της συνεργασίας,
και η δικαστική τους αντιμετώπιση μετά το τέλος της Κατοχής,
βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της μελέτης.
Η συνεργασία με τον Κατακτητή χαρακτήρισε την καθημερινότητα
σε όλην την κατεχόμενη Ευρώπη.
Πολιτικοί, στρατιωτικοί, επιχειρηματίες, δήμαρχοι, δικαστές, ιερείς, δημοσιογράφοι,
συνεργάστηκαν στενά με τις «Αρχές Κατοχής» για πολλούς και διαφορετικούς λόγους·
η αρχικά διαφαινόμενη νίκη της Γερμανίας στον Πόλεμο,
ο Αντικομμουνισμός, η απόκτηση γρήγορου και εύκολου πλούτου,
η ιδεολογική ταύτιση με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία,
η ανάγκη επιβίωσης, ήταν μερικοί από αυτούς.
Στην Ελλάδα, αν και έχουν περάσει 80 ολόκληρα χρόνια από το τέλος της Κατοχής,
το ζήτημα της συνεργασίας με τον Κατακτητή εξακολουθεί να αποτελεί θέμα-ταμπού.
Αυτό είναι αποτέλεσμα της πολιτικής λήθης που ακολούθησαν όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις,
στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τις πολιτικές συνέπειες
του πρωτόγνωρου, σε ένταση και έκταση, συλλογικού τραύματος
που προεκάλεσε στην Ελληνική Κοινωνία η συνεργασία.
Η συνεργασία με τον Κατακτητή υπήρξε η αφετηρία του νέου διχασμού,
ο οποίος, με τη συμβολή και άλλων παραγόντων,
οδήγησε στις εμφύλιες συγκρούσεις της Κατοχής, των Δεκεμβριανών
και τελικά στον Εμφύλιο Πόλεμο της δεκαετίας του 1940.
Τίτλος: «Οι Δωσίλογοι της Κατοχής»
Εκδόσεις: «Περισκόπιο», 2008
Συγγραφέας-Ερευνητής: Ιάκωβος Χονδροματίδης
Περιγραφή Περιεχομένου (κείμενο τού εκδοτικού οίκου):
Στην Ελληνική Ιστορία
το «Φαινόμενο του Δωσιλογισμού» έχει συνδεθεί ανεξίτηλα με την περίοδο της Κατοχής.
Επωφελούμενοι από τις ανώμαλες πολιτικές συνθήκες της περιόδου 1941-44,
ορισμένοι επιτήδειοι, καιροσκόποι,
προσκείμενοι στα πολιτικά καθεστώτα της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας,
ή -σε κάποιες περιπτώσεις- απλώς πολιτικά αφελείς,
συνέδεσαν την τύχη τους με εκείνη των Αρχών Κατοχής.
Είτε καταδίδοντας τους συμπατριώτες τους,
είτε πιστεύοντας ότι συνέβαλλαν στη μέλλουσα ευημερία της χώρας μας,
το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να καταστούν μισητοί
στην πλειονότητα του ελληνικού πληθυσμού.
Μετά την αποχώρηση της «Βέρμαχτ», ορισμένοι αναζήτησαν καταφύγιο στη Γερμανία.
Οι περισσότεροι συνελήφθησαν, δικάσθηκαν και καταδικάσθηκαν σε μικρές ποινές
(λόγων των ανώμαλων συνθηκών της μεταπολεμικής περιόδου),
ενώ λίγοι διέφυγαν, για να πεθάνουν πολύ αργότερα στην αφάνεια.
Η δράση όλων εξετάζεται ψύχραιμα,
με παράθεση πολλών άγνωστων μαρτυριών,
που διασαφηνίζει τη -μέχρι σήμερα- στερεότυπα αρνητική εικόνα τους.
…
Οι Δωσίλογοι τής Κατοχής.
Ναι, υπήρξαν κι αυτοί οι «Ναιναίκοι», όσο κι αν αντιδρά το «Εθνικό Αφήγημα».
Σήμερα όλα εκείνα τα κατακάθια παραδόθηκαν στη Φυσική Φθορά,
οι «Δωσίλογοι τής Κατοχής» είναι άπαντες νεκροί,
όμως είναι ζωντανοί οι απόγονοί τους,
οι οποίοι προθύμως προσπορίστηκαν την Προδοσία,
πορευόμενοι με τα κληρονομηθέντα τεράστια κέρδη
από τη συνεργασία με τούς κατακτητές κι από τη «Μαύρη Αγορά»,
και πολλοί εξακολουθούν να δεσπόζουν στη «Δημόσια Ζωή»
(αυτο)συστηνόμενοι-αποθεωνόμενοι ως «Εθνοσωτήρες».
Η Μνήμη που καταντά «Αμνησία».
Εν κατακλείδι,
η «Εθνική Εορτή τής 28ης Οκτωβρίου»
χαρακτηρίζεται από τρεις εκκωφαντικές αντιφατικότητες:
1η) Οι «Απόγονοι των Δωσιλόγων» κουνάνε επιδεικτικώς τη Σημαία
που προδώσανε οι παππούδες τους κι οι πατεράδες τους.
2η) Ο Ιωάννης Μεταξάς απέδειξε -με το «ΟΧΙ»-
ότι ένας δικτάτορας δύναται να είναι στη «Σωστή Πλευρά τής Ιστορίας»,
δηλαδή στην «Πλευρά τής Δημοκρατίας».
Ένας φασίστας είπε «ΟΧΙ στον Φασισμό».
3η) Η Ελληνική Κοινωνία,
ούσα -σε μεγάλο ποσοστό της- παραδομένη
σε φασιστικές ή φασίζουσες αντιλήψεις-πεποιθήσεις-ιδέες,
κουνάει επιδεικτικώς τη Σημαία που η ίδια προδίδει επί καθημερινής βάσεως.
Επιμύθιο:
Το «ΟΧΙ» είναι η Λέξη των Ηρώων.
Το «ΟΧΙ» δεν δικαιούνται να το γιορτάζουν οι «Ναιναίκοι».
Το «ΟΧΙ» δεν είναι απλώς «Ελληνική Εθνική Εορτή»,
το «ΟΧΙ» είναι «Παγκόσμια-Πανεθνική Εορτή»,
το «ΟΧΙ» γράφτηκε με το αίμα ανθρώπων που ήταν μεν Έλληνες,
αλλά πάνω από Έλληνες ήταν Άνθρωποι.
Σήμερα δεν γιορτάζει όλη η Ελλάδα, σήμερα δεν γιορτάζουν όλοι οι Έλληνες,
σήμερα δεν γιορτάζουν οι «Δωσίλογοι τής Κατοχής» μηδέ οι «Δωσίλογοι τής Καθημερινότητας»,
σήμερα γιορτάζουν η Ελλάδα και οι Έλληνες που πρεσβεύουν την Ανθρωπιά,
σήμερα γιορτάζει η Ανθρωπότητα που πρεσβεύει η Ανθρωπιά.
Ζήτω το «ΟΧΙ»!
Ζήτω η Ελλάδα που σέβεται την Ελλάδα και την Ανθρωπιά!
Ζήτω οι Έλληνες που σέβονται την Ελλάδα και την Ανθρωπιά!
Ζήτω η Ανθρωπιά!
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
