Σε μια μικρή καμαρούλα στην Πολίχνη Θεσσαλονίκης, εκεί όπου πριν από εξήντα χρόνια έζησε για λίγο ο Γιάννης Πουλόπουλος παραμένουν οι αναμνήσεις ενός τραγουδιστή που σφράγισε με τη φωνή του μια ολόκληρη εποχή
Μια μικρή ημιυπόγεια «καμαρούλα» στη γειτονιά της Πολίχνης στη Θεσσαλονίκη γίνεται σήμερα σημείο αναφοράς για τους λάτρεις της ελληνικής μουσικής και της ιστορίας της. Η ιστορία της φτάνει πίσω στο 1964, όταν ο γνωστός τραγουδιστής Γιάννης Πουλόπουλος, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, νοίκιασε για λίγο καιρό έναν δίχωρο χώρο με κουζινίτσα, απλό αλλά γεμάτο ζωή.
Η οικογένεια που μοιράζεται με το Newsbomb σήμερα τις μνήμες της, Λευτέρης Τσελεγίδης θυμάται ότι ο παππούς τους συνήθιζε να λέει: «Την ιστορία την είχαμε ακούσει μέσα στην οικογένεια από παλιά. Ο Γιάννης Πουλόπουλος, όταν ήταν φαντάρος το 1964, νοίκιαζε για ένα χρονικό διάστημα το συγκεκριμένο ημιυπόγειο, το οποίο ήταν δίχωρο, μια καμαρούλα μικρή με μία κουζινίτσα, απλή, αλλά γεμάτη ζωή. Εκεί, μας έλεγε, περνούσε ώρες με την κιθάρα του, κι έτσι όλοι πιθανολογούμε πως έπαιξε και αυτό ρόλο για την έμπνευση του τραγουδιού “Καμαρούλα μια σταλιά”. Γνωρίζουμε όμως ότι τους στίχους τους έγραψε ο κ. Λευτέρης Παπαδόπουλος».
Ο Κωνσταντίνος Τσελεγίδης που δημοσίευσε μαζί με τον αδερφό του Λευτέρη πρόσφατα ένα βίντεο για την «καμαρούλα» εξηγεί: «Το ανέβασα αυθόρμητα, γιατί μου φάνηκε ωραίο να δείξω ένα μέρος της ιστορίας του παππού μου και του σπιτιού μας. Δεν φανταζόμουν ότι θα το δουν τόσοι άνθρωποι! Ο κόσμος το αγκάλιασε με πολύ αγάπη και ένιωσα ότι αυτό το βίντεο ένωσε διαφορετικές γενιές μέσα από ένα κομμάτι ελληνικής ιστορίας και μουσικής».
Αναφερόμενος στις αντιδράσεις που δέχτηκαν, λέει: «Πολλοί άνθρωποι άφησαν σχόλια λέγοντας για το πόσο σημαντικός ήταν για τη γενιά τους. Κάποιοι μάλιστα είπαν ότι είχαν ακούσει παλιότερα την ίδια ιστορία για το ημιυπόγειο, οπότε ήταν ωραίο που αυτό το βίντεο ξύπνησε μνήμες».
Σχετικά με τη δύναμη των social media, η o Λευτέρης Τσελεγίδης τονίζει: «Πιστεύω ότι τα social media μπορούν πραγματικά να δώσουν ζωή σε τέτοιες ιστορίες. Παλιά, αυτές οι αφηγήσεις έμεναν μέσα στις οικογένειες, τώρα μπορούν να φτάσουν παντού και να αγγίξουν ανθρώπους που δεν τις είχαν ακούσει ποτέ. Είναι όμορφο να βλέπεις ότι, μέσα σε έναν κόσμο τόσο γρήγορο, ο κόσμος ακόμη συγκινείται από κάτι τόσο απλό και αληθινό».
Οι αναμνήσεις του παππού της οικογένειας
Ο παππούς της οικογένειας δίνει επίσης τη δική του μαρτυρία στο Newsbomb για το χώρο και τις αναμνήσεις: «Το σπίτι είναι ανώγειο και από κάτω είναι το συγκεκριμένο το ημιυπόγειο με 2 χώρους, δωμάτιο – κουζινίτσα ανεξάρτητα. Χτίστηκε το 1961 και τον χώρο αυτό τον νοικιάζαμε, για οικονομικούς λόγους».
Σχετικά με τη διατήρηση του χώρου: «Ο χώρος δεν έχει αλλάξει καθόλου, απλώς έχει μετατραπεί εδώ και 25 χρόνια περίπου σε εργαστήριο και αποθήκη εργαλείων. Δεν είναι πια προς ενοικίαση και τα έπιπλα που υπήρχαν έχουν καταστραφεί».
Η σύνδεση με τον Πουλόπουλο ήταν εντελώς τυχαία, όπως θυμάται: «Εκείνη την εποχή περίπου το 1964, ο Γιάννης Πουλόπουλος υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία του στο στρατόπεδο Παύλου Μελά. Το ημιυπόγειο αυτό βρίσκεται πολύ κοντά με τα πόδια στο συγκεκριμένο στρατόπεδο. Εγώ δήλωνα αγγελία στην εφημερίδα προς ενοικίαση και έτσι βρέθηκε να μένει εκεί ο Γιάννης Πουλόπουλος. Δηλαδή εντελώς τυχαία. Μάλιστα το ενοίκιο ήταν τότε 100 δραχμές το μήνα».
Αναφερόμενος στις προσωπικές του μνήμες από τον τραγουδιστή, λέει: «Ναι, τον θυμάμαι πολύ καλά τον Γιάννη Πουλόπουλο σαν να ήταν χθες, ερχόταν πολλές φορές στο καφενείο-Λούνα Παρκ που είχα στην κατοχή μου στην ίδια συνοικία για να ακούσει ή να παίξουμε τα τραγούδια του από το τζουκ μποξ. Επίσης η γυναίκα μου αρκετές φορές τον σιδέρωνε και τα πουκάμισα. Μένω ακόμα στο ίδιο σπίτι, δεν έχω αλλάξει οικία, κι έτσι όλα αυτά τα χρόνια οι εικόνες εκείνες μένουν ζωντανές μέσα μου».
Για τα συναισθήματά του, παραδέχεται: «Νιώθω μεγάλη χαρά και νοσταλγία μαζί. Είναι όμορφο να ξέρεις ότι ένας τόπος που έχεις ζήσει τόσα χρόνια, ένα μικρό ημιυπόγειο με τόσες αναμνήσεις, συνδέεται με μια τόσο γνωστή μουσική ιστορία. Κι αυτό δεν είναι μόνο προσωπικό, αλλά κάτι που μένει στη μνήμη της γειτονιάς και του κόσμου».
Και παρά τις αλλαγές στον χώρο: «Παρόλο που έχει μετατραπεί σε εργαστήριο-εργαλειοθήκη θα του έλεγα πώς κράτησα ζωντανές όλες τις αναμνήσεις μαζί του. Προσπαθώ να μη χαθεί τίποτα από όσα θυμίζουν εκείνη την εποχή, γιατί εδώ πέρασαν στιγμές που αξίζει να θυμόμαστε».
Ο παππούς καταλήγει με μια ζωντανή εικόνα της καθημερινότητας του Πουλόπουλου στο μικρό ημιυπόγειο: «Πολλά χρόνια πέρασα εδώ κάτω. Από τη μία, όταν το ημιυπόγειο το νοίκιαζα, έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις με τον Γιάννη Πουλόπουλο. Θυμάμαι τις φορές που ερχόταν εδώ, καθόταν, έπαιζε με την κιθάρα του τραγούδια και ένιωθα σαν να ζωντανεύει η μουσική μέσα στους μικρούς αυτούς χώρους. Από την άλλη, σαν χώρος που τον φρόντιζα και δούλευα, έχω κι εκεί πολλές στιγμές δικές μου να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου, να τακτοποιώ τα εργαλεία, να βάζω τη φαντασία και τη ζωή μου σε κάθε γωνιά».
Πηγή
