Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς μιλούσε με σύντομες, κοφτές φράσεις, σαν τζαζ μουσικός που πειραματίζεται με ρυθμούς και κλίμακες, ή σαν εξωγήινος που έστελνε σήματα από μια άλλη διάσταση. Όταν αναφερόταν στις εξαρτήσεις του από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, συχνά χρησιμοποίησε ιστορίες που έμοιαζαν με ανέκδοτα.
«Μια φορά είχα πιει τόσο πολύ που ρώτησα τον μπάρμαν πού ήταν το αυτοκίνητό μου. Εκείνος δεν ήξερε, το έψαξε, το πάρκαρε σε ιδιωτικό χώρο στάθμευσης και μετά εγώ ξύπνησα στο σπίτι μου χωρίς να θυμάμαι τίποτα. Αυτά είναι τα “προνόμια” των σελέμπριτι: πάντα βρίσκεται κάποιος να σου λύσει το πρόβλημα χωρίς να το ζητήσεις».
Σκληρές εμπειρίες
Κατά την περίοδο που έκανε stand up κωμωδία πλάι στον Ρίτσαρντ Πράιορ, θυμόταν τους hecklers που αποδοκίμαζαν τους κωμικούς με αλκοολικά προβλήματα. Όπως έλεγε: «Το να θυμώνεις με έναν αλκοολικό δεν έχει νόημα· είναι σαν να χαστουκίζεις μια αγελάδα».
Σε συνεντεύξεις του το 2010, ο Γουίλιαμς περιέγραψε με ειλικρίνεια το σπιράλ εθισμού. «Στο “Mork and Mindy” ήμουν μόλις 27-28 ετών. Γύρισμα, μετά σε κλαμπ, ναρκωτικά, ποτά, γνωριμίες με ντίλερ. Ζούσαμε σαν βαμπίρ, ξενυχτούσαμε και αντέχαμε στο φως της ημέρας».
Η ψευδαίσθηση
Ο ίδιος παραδεχόταν ότι οι ουσίες τον έκαναν βαρετό. «Όποτε ήμουν σε κλειστό χώρο, κοιτούσα έξω από τα παράθυρα. Δεν το παραδεχόμουν, αλλά ήμουν εθισμένος. Ξυπνούσα με ιδρώτα και με οσμές που δεν άντεχα».
Το 1982, γνώρισε έναν κωμικό, τον Άλαν Στεφάν. Σε μια στιχομυθία του είπε:
-
«Ξέρεις κανέναν με κόκα;»
-
«Όχι, είσαι τρελός; Είσαι ο Ρόμπιν Γουίλιαμς!»
Την ίδια χρονιά, ο φίλος του Τζον Μπελούσι πέθανε από υπερβολική δόση. Το σοκ, μαζί με τη γέννηση του γιου του, Ζάκαρι, τον έκανε να αναθεωρήσει.
Επιστροφή στο ποτό
Είκοσι χρόνια μετά, στα γυρίσματα του «The Big White» (2005) στην Αλάσκα, ο Γουίλιαμς ξανακύλησε στο αλκοόλ. «Περνούσα ώρες σε ένα φορτηγάκι-καμαρίνι. Ένιωθα φόβο για το μέλλον. Ξεκίνησα με μικρά μπουκαλάκια ουίσκι, ύστερα βρήκα τα μεγάλα. Έλεγα στον εαυτό μου πως αυτό είναι η “θεραπεία”».
Παρά τα Όσκαρ, ο ίδιος ένιωθε κενό. «Με φώναζαν ακόμα Μορκ στο δρόμο. Έφτασα στο σημείο να μου λέει ο παλιός μου ντίλερ να σταματήσω».
Κάποιοι συνέδεσαν την υποτροπή με τον θάνατο του φίλου του Κρίστοφερ Ριβ («Σούπερμαν»). Ο ίδιος τόνιζε: «Δεν ήταν αυτό. Ήταν εγωιστικό. Ένιωθα φόβο και μοναξιά».
Στροφή στη stand up
Σύντομα κατάλαβε ότι δεν ήθελε βραβεύσεις, αλλά να επιστρέψει στη σκηνή της κωμωδίας, στις ρίζες του. Ο νέος κύκλος αλκοολισμού διήρκεσε τρεις χρόνια, με αποκορύφωμα ένα περιστατικό στις Κάννες, όπου εμφανίστηκε σε φιλανθρωπική εκδήλωση της Σάρον Στόουν σε κατάσταση μέθης. «Εκείνο το βράδυ ήμουν κομμάτια και όλοι οι παπαράτσι το κατάλαβαν».
Η μάχη και το τέλος
Με την παρέμβαση της οικογένειας, σταμάτησε το αλκοόλ το 2008. Ωστόσο, στα τελευταία χρόνια της ζωής του πάλευε με κατάθλιψη και τα πρώτα στάδια της νόσου Πάρκινσον.
Το 2011, η συμπρωταγωνίστριά του στο «Mork and Mindy», Τζίνα Χεκτ, τον επισκέφθηκε μετά από μια θεατρική παράσταση στο Broadway. Ο σύζυγός της παρατήρησε: «Η λάμψη στα μάτια του έχει χαθεί».
Και πράγματι, η λάμψη αυτή δεν επέστρεψε ποτέ.
(Με στοιχεία από WTF with Marc Maron, SF Chronicle, Guardian)
