Σε μια εξομολογητική συνέντευξη, η Ελένη Κοκκίδου μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, την πορεία της στην τέχνη και τα βιώματα που τη διαμόρφωσαν.
Η γνωστή ηθοποιός έκανε μια ουσιαστική αναδρομή στη ζωή της, αποκαλύπτοντας πτυχές που δεν είναι ευρέως γνωστές.
Προερχόμενη από μια αστική οικογένεια, περιέγραψε ότι το περιβάλλον αυτό αντιμετώπιζε την τέχνη όχι ως πιθανό επάγγελμα, αλλά ως στοιχείο κοινωνικής καλλιέργειας. «Έβλεπαν την καλλιτεχνία ως κάτι χρήσιμο για μια γυναίκα, για να παίζει πιάνο, να τραγουδάει σε παρέες. Όχι ως επάγγελμα», σημείωσε χαρακτηριστικά, λέγοντας πως η ίδια έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε, κάτι που έκανε τις φίλες της μητέρας της να βλέπουν σε εκείνη μια μελλοντική τραγουδίστρια – προς μεγάλη αμηχανία της μαμάς της.
Η ίδια όμως ένιωθε πάντα καλλιτέχνης «εκ γενετής», όπως ανέφερε, και δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο.
Παράλληλα, μίλησε για τη συναισθηματική της κατάσταση ως παιδί, περιγράφοντας έναν έντονο εσωτερικό διχασμό: «Ήμουν ένα δυστυχισμένο παιδί. Πολύ αγαπημένο, αλλά εσωτερικά δυστυχισμένο. Ένιωθα ότι δεν έχω πουθενά να πατήσω». Όπως εξήγησε, από πολύ μικρή αναζητούσε ανθρώπους που θα τη βοηθούσαν να βρει κατεύθυνση, να της δείξουν μια «λύση ύπαρξης».
«Από πολύ νωρίς έμπλεξα με διανοούμενους, γιατί κατάλαβα ότι έπρεπε να καλλιεργήσω την πνευματικότητά μου», είπε, τονίζοντας πόσο σημαντικοί ήταν πάντα για εκείνη οι φίλοι της και πόσο την επηρέασαν οι παρέες και οι άνθρωποι που γνώριζε στην πορεία της.
Η αφήγησή της αναδεικνύει τη διαδρομή μιας γυναίκας που έψαξε βαθιά μέσα της για να βρει τον δρόμο της, επιλέγοντας την τέχνη όχι απλώς ως επάγγελμα, αλλά ως τρόπο ζωής και έκφρασης.
