Σπούδαζε στο 5ο έτος της ιατρικής, ήθελε να γίνει
αιματολόγος, όταν αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με
την υποκριτική, ενώ οι γονείς του στήριξαν την
επιθυμία του γιου τους.
από τη Ρενέ Σαραντινού
Πως είναι η ζωή σου μέσα από αυτή τη
διαδικασία του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας;
Προσπαθώ να διαχειριστώ αυτό που μας
συμβαίνει, το οποίο δεν είναι εύκολο, διότι μας
έχει φέρει σε δύσκολη κατάσταση, οικονομική,
αλλά περισσότερο ψυχολογική. Όταν θα
τελειώσει η πανδημία, δεν ξέρω πως θα βγούμε,
για να δούμε το…φως στο τούνελ. Η πανδημία
μας έκανε να σκεφτούμε και να ωριμάσουμε,
ώστε να μη θεωρούμε δεδομένα κάποια
πράγματα, όπως την υγεία που είναι το
σημαντικότερο αγαθό. Επίσης, έχει δημιουργήσει
πολλά προβλήματα σε πολλές κατηγορίες
ανθρώπων που έχουν μείνει χωρίς δουλειά, που
το μέλλον δεν ξέρω τι επιφυλάσσει. Ήταν ένα
πολύ γερό “χαστούκι”, ένα μάθημα ζωής για
όλους μας, γιατί δεν είναι δεδομένα τα πράγματα.
Να σκεφτούμε όλοι μαζί, όπως και να
προσπαθήσουμε να φέρουμε το χαμόγελο στα
χείλη μας και ειδικά στα νέα παιδιά που η
πανδημία τα έχει πάει πίσω, σε ότι αφορά τα
όνειρα και τις ελπίδες τους.
Θα γίνει ξεσκαρτάρισμα, θα επαναφέρει η
κατάσταση αυτή ανθρώπους σε…τάξη;
Θα είναι ένα γερό “χαστούκι” για να μας
επαναφέρει στην πραγματικότητα, να δούμε τα
πράγματα με μια άλλη οπτική γωνία, να γίνουμε
καλύτεροι άνθρωποι. “Χρειάζεται πολύς ήλιος για
ν’ ανθίσεις”, έλεγε ο Νίκος Βρεττάκος. Οι στιγμές
που ζούμε είναι ζοφερές, πρέπει να φιλτράρουμε,
να σκεφτόμαστε ότι λέμε και να προσπαθούμε
για το καλύτερο. Μετά από όλη αυτή την
κατάσταση που βιώνουμε, πιστεύω ότι το θέατρο
θ’ ανθίσει πάλι. Πρέπει να βρεθεί κάποια λύση να
λειτουργήσουν πάλι τα θέατρο.
Οι καταγγελίες, για διαφόρων μορφών βία, τον
τελευταίο καιρό, έχουν δημιουργήσει μεγάλη
ανατάραξη στον καλλιτεχνικό χώρο.
Όλα αυτά έχουν πάει λίγο πίσω το θέατρο.
Πρέπει να γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα και να βγουν
κάποια πράγματα…είμαι εναντίον της βίας,
θεωρώ ότι η δικαιοσύνη θα επιληφθεί, είναι η
μόνη αρμόδια, κι όχι εμείς που μπορεί να
κάνουμε τους δικαστές και να μιλάμε παντός
επιστητού. Όλοι λίγο-πολύ έχουμε δεχθεί κάποιας
μορφής βία. Με πειράζει η λεκτική και η
ψυχολογική βία, που κάποια στιγμή όλοι τη
βιώνουμε, αλλά εξαρτάται από εμάς, πως τη
διαχειριζόμαστε και πως μπορούμε να βάλουμε
τα πράγματα στη θέση τους. Νομίζω πως
κάποιοι, έχουμε κι εμείς ευθύνη που δε βάζουμε
αυτούς τους ανθρώπους στη θέση στους όταν
πρέπει. Ήμουν τυχερός στην καριέρα μου που
δεν αντιμετώπισα, ίσως λεκτική βία, κάποια
στιγμή, που δεν ήταν τόσο σημαντική να την
αναφέρω. Προσπαθούσα να είμαι τυπικός, δεν
άφηνα περιθώρια σε κάποιους ανθρώπους να
ασκήσουν ψυχολογική ή σωματική βία σε μένα.
Όταν κάποιος είναι ενήλικας μπορεί να το
διαχειριστεί όπως νομίζει αυτός καλύτερα, το
εγκληματικό είναι, αν ισχύουν όλα αυτά που
λέγονται, όταν ασκείται βία, σωματική ή
ψυχολογική σ’ ένα παιδί, να βιάζεις την ψυχή του,
το θεωρώ κατακριτέο και καταδικαστέο κι είμαι
απόλυτος, δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για
κανέναν. Αυτό είναι αρρώστια και πρέπει να
καταπολεμηθεί από τη ρίζα του. Η δικαιοσύνη
πρέπει να επιληφθεί με αυστηρές ποινές, να μην
είναι επιεικής στις περιπτώσεις αυτές, να μην
υπάρχουν ελαφρυντικά.
Υπάρχει κάτι που φοβάσαι;
Δε φοβάμαι κάτι, ούτε το θάνατο…για να είμαι
ειλικρινής φοβάμαι την αρρώστια ή το να μείνω
κατάκοιτος. Να χάσεις το μυαλό σου είναι
χειρότερο από το να πεθάνεις.
Αναπολείς πρόσωπα και καταστάσεις από το
παρελθόν;
Αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια, το χαμόγελο
που παίζαμε ανέμελα όταν ήμασταν παιδιά. Δεν
ξέρω αν έχει βοηθήσει η τεχνολογία, έχουμε
κλειστεί όλοι στον εαυτό μας και δε μπορούμε να
επικοινωνήσουμε ο ένας με τον άλλον.
Τι σου λείπει περισσότερο;
Δε μου έχει λείψει τίποτα, ποτέ δε μου έλειψε
κάτι. Είχα δύο εξαιρετικούς γονείς, μοναδικούς,
μου έδωσαν ότι έπρεπε, ηθικές αξίες
περισσότερο, κι όχι υλικά αγαθά, τις αξίες που
κουβαλάω και πορεύομαι. Αν ένα παιδί
μεγαλώσει με σωστές βάσεις, δύσκολα παίρνει το
λάθος δρόμο. Έκανα αυτό που αγαπάω, χωρίς
υπερβολές. Ποτέ δε ζήλεψα, ζω ισορροπημένα,
κι αυτό είναι το σημαντικότερο. Αν είσαι καλά με
τον εαυτό σου, είσαι καλά με όλους. Το ήθος είναι
το σημαντικότερο, πάνω απ’ όλα πρέπει να είσαι
άνθρωπος.
Μετάνιωσες που δεν ακολούθησες την ιατρική;
Εγκατέλειψα τη ιατρική στο 5ο έτος, ποτέ δε
μετάνιωσα που δεν την ακολούθησα. Αγαπούσα
το θέατρο, όχι για να είμαι γνωστός και
αναγνωρίσιμος, όπως σκέφτονται τώρα τα
περισσότερα παιδιά, αλλά γιατί με μάγευε αυτή η
στιγμή, να πατήσω στο σανίδι. Παρόλο που είμαι
“παιδί” της τηλεόρασης, καθώς έχω κάνει πολύ,
λατρεύω το θέατρο. Από τη δουλειά αυτή, κανείς
δε ζει πλουσιοπάροχα, ζω αξιοπρεπώς, δε
στερήθηκα τίποτα, έχω τα βασικά, τα απαραίτητα.
Είχα αποφασίσεις να γίνω οφθαλμίατρος ή
αιματολόγος. Επειδή είχα κάποια αιματολογικά
προβλήματα, λόγω της υγείας μου δηλαδή, ήθελα
να ασχοληθώ με την ειδικότητα αυτή.
Ήθελες να γίνεις αιματολόγος λόγω του
προσωπικού σου προβλήματος;
Ναι, γιατί όταν βιώνεις κάποιο πρόβλημα, θέλεις
να μάθεις περισσότερα πράγματα, για να
προσπαθήσεις να το λύσεις.