“Η Ποντιακή Γενοκτονία ως πρόδρομος της Ναζιστικής θηριωδίας”, είναι ο τίτλος του άρθρου του καλού συνεργάτη Λάμπρου Παπαδή , το οποίο και ακολουθεί
Η 19η Μαΐου έχει χαραχτεί μόνιμα στην ιστορική μνήμη ως η ημέρα ξεριζωμού και Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας…
Ιστορικοί και μελετητές αναφέρουν ότι παρόμοια θηριωδία και πιο σταθερός οργανωμένος αφανισμός δεν έχει ξανά υπάρξει και μπορεί να συγκριθεί στην τακτικότητα και στην συστηματικότητα μόνον με τις Χιτλερικές τακτικές κατά την Ναζιστική περίοδο στην Ευρώπη…
Ποιητές και Λογοτέχνες εκείνης της περιόδου αναφέρουν πως η Μαύρη Θάλασσα έγινε κόκκινη από το αίμα τόσων χιλιάδων ανθρώπων κατά τις μαζικές επιθέσεις των Νεότουρκων κατά των ντόπιων πληθυσμών, ενώ δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες που μιλούν για ατελείωτες ανθρώπινες σίδερο δέσμιες πομπές που περνούσαν μέσα από χωριά και συναντούσαν στοίβες με κομμένα κεφάλια και δέντρα που πάνω τους δεν είχαν καρπούς αλλά κρεμασμένα άψυχα κορμιά… Όλων των ηλικιών.
Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους.Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Το 1908 ήταν μια χρονιά – ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο.
Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία…
Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»).
Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του.
Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 353.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό μαχαίρι κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου έφερε στην Βουλή των Ελλήνων σχετική νομοθετική διάταξη, η οποία ψηφίστηκε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 σχετικά με την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
